در سر کوی تو شب خاک بود بستر از سلیم تهرانی غزل 73
1. در سر کوی تو شب خاک بود بستر ما
چون شهیدان سر ما بالش زیر سر ما
ز حریم کعبه کمتر نبود کنشت از سلیم تهرانی غزل 74
1. ز حریم کعبه کمتر نبود کنشت ما را
که ز شوق او نمانده، سر خوب و زشت ما را
جهان چه می به قدح ریخت بی از سلیم تهرانی غزل 75
1. جهان چه می به قدح ریخت بی خبر ما را
که خاک شد سر و نگذاشت درد سر ما را
ز طوف میکده واجب بود سپاس از سلیم تهرانی غزل 76
1. ز طوف میکده واجب بود سپاس مرا
که کرد شوق برهمن خداشناس مرا
در دوزخ و بهشت نیاسوده ایم از سلیم تهرانی غزل 77
1. در دوزخ و بهشت نیاسوده ایم ما
هر جا که بوده ایم چنین بوده ایم ما
به غیر میکده زاهد بود شراب از سلیم تهرانی غزل 78
1. به غیر میکده زاهد بود شراب کجا
کجا روم دگر ای خان و مان خراب کجا
گل ز بلبل یاد گیرد مستی جاوید از سلیم تهرانی غزل 79
1. گل ز بلبل یاد گیرد مستی جاوید را
ذره آموزد سماع بیخودی خورشید را
چو غنچه جمع کن از خار عشق از سلیم تهرانی غزل 80
1. چو غنچه جمع کن از خار عشق دامان را
به دست چاک مده همچو گل گریبان را
بیا که سوخت ز شوق تو لاله از سلیم تهرانی غزل 81
1. بیا که سوخت ز شوق تو لاله در صحرا
بود به راه تو چشم غزاله در صحرا
من از میانه برون، یار در از سلیم تهرانی غزل 82
1. من از میانه برون، یار در کنار مرا
حجاب عشق چه شد، پرده ای بیار مرا
درین کشور چه میپرسی غرور از سلیم تهرانی غزل 83
1. درین کشور چه میپرسی غرور حسن سرکش را
که با شمشیر چوبین می کشند اطفال آتش را
در دیده ندارم دگر ای عهدشکن از سلیم تهرانی غزل 84
1. در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب
تا چند به عالم تو زنی آتش و من آب