غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 خوش آن زمان که سر مهر بود خوبان را کرشمه منع نمی کرد آه و افغان را

2 چنین نبود در وصل بسته بر دل ها نداشت قفل حرم، پره ی بیابان را

3 ز ضعف، بند قبا آستین من شده است نشانه ای به ازین نیست عشق پنهان را

4 به پیش باده فروش آن قدر گرو جمع است که نام نیست در آن خاتم سلیمان را

1 آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را با سرمه چه آمیزش، مژگان سیاهش را

2 گاهی نظری از لطف می کرد به سوی من بخت سیهم رم داد آهوی نگاهش را

3 ای مور به این اندام، سرخیل سلیمانی دیگر چه ازو خواهی، بردار کلاهش را

4 سنجیده کسی بیند گر جانب این گلشن برقی به کمین باشد هر برگ گیاهش را

1 نگاه باغبانم، می‌پرستم لاله و گل را کنم چون موی پیغمبر زیارت شاخ سنبل را

2 پر از گل دامن خود را ز فیض خرقه می‌بینم چو طاووسان کنم چتر خود این دامان پرگل را

3 به گلشن دام زلف و سرمهٔ چشمش ز صیادی یکی بلبل گرفت و دیگری آواز بلبل را

4 عنان پایداری چون ز کف شوق فنا گیرد کند چون موج با سیل بهاری همسفر پل را

1 فلک نبود به مستی حریف نالهٔ ما چو لاله ریخت از آن سرمه در پیالهٔ ما

2 به جز چراغ نداریم مجلس‌افروزی به غیر شیشه کسی نیست هم پیالهٔ ما

3 ز بخت ما مددی غیر ازین نمی‌آید که از سیاهی او رم کند غزالهٔ ما

4 نمی‌توان به دل گرم ما به سر بردن چو سایه داغ گریزان بود ز لالهٔ ما

1 می‌جهد برق ز آه دل غم‌پیشهٔ ما شعله دارد حذر از تیر نی بیشهٔ ما

2 سبزهٔ دانهٔ نخجیرگه عنقاییم همه از چشمهٔ دام آب خورد ریشهٔ ما

3 اثر توبه ز هرجا که نمودار شود همچو دیوانه پی سنگ دود شیشهٔ ما!

4 کار ما تشنه‌لب مزد کسی نیست، که هست موج زن چون مه نو، آب زر از تیشهٔ ما

1 چو غنچه نیست نهان از کسی دفینهٔ ما کف گشاده بود همچو گل خزینهٔ ما

2 به هرکجا که به سنگی رسید، همچون موج بغل گشاده دود سویش آبگینهٔ ما

3 شدیم خاک و فلک را چو شیشهٔ ساعت برون نمی‌رود از دل غبار کینهٔ ما

4 چهار موجه بود یک رباعی مشهور که بحر یاد گرفته‌ست از سفینهٔ ما!

1 مدعی کو تا چراغ محفلم بیند ترا غافل از راه آید و در منزلم بیند ترا

2 از ترحم سنگ را دل خون شود هر گه چو موج خنده زن بر گریه ی بی حاصلم بیند ترا

3 در غم سامان به راه کعبه، ای بت نیستم راهزن ترسم درون محملم بیند ترا

4 کاش سوزن بخیه ی اول به چشم خود زند کز شکاف سینه ترسم در دلم بیند ترا

1 منم آن مرغ که دل نوحه طراز است مرا قفسی تنگ تر از چنگل باز است مرا

2 نوبهار است و چو گلبن ز جنون در جوشم که دگر موسم گل کردن راز است مرا

3 نیست چون شاخ گلم مانع طاعت مستی ناله ی مرغ سحر، بانگ نماز است مرا

4 منت یک گلم از باغ جهان بر سر نیست دست کوتاه به از عمر دراز است مرا

1 نشد درست به هندوستان شکستهٔ ما نماز بود در او، کار دست بستهٔ ما

2 جدا شدیم ز هم‌صحبتان، خوش آن روزی که بود دستهٔ گل را حسد به دستهٔ ما

3 به خانه نیست که بتوان نمودنش به طبیب درون سینه بود همچو میوه خستهٔ ما

4 فغان که از پی ساغر کشیدن یاران بساط سبزه بود شیشهٔ شکستهٔ ما

1 تماشایش برد از آهوی وحشی تک و دو را ز رفتن بازدارد حیرتش عمر سبکرو را

2 نخواهد همچو فرهادی به دست روزگار افتاد زند بر هم اگر صدبار تاج و تخت خسرو را

3 کمال اهل دنیا حاصل از آب و علف آید خر عیسی اتاقه کرد بر سر خوشهٔ جو را

4 قدم در راه نه، تا کی به قید کاروان باشی به از توفیق، در عالم رفیقی نیست رهرو را