نماید خرمن آزادگان چون از سلیم تهرانی غزل 37
1. نماید خرمن آزادگان چون رنگ کاهی را
ز چشم برق همچون داغ اندازد سیاهی را
چشمت ز ناز بسته به نظاره از سلیم تهرانی غزل 38
1. چشمت ز ناز بسته به نظاره راه را
زنجیر کرده است ز مژگان نگاه را
ما گرفتاریم و غیر از ناله از سلیم تهرانی غزل 39
1. ما گرفتاریم و غیر از ناله نبود کار ما
بیضهٔ بلبل بود هر غنچهٔ گلزار ما
کند به راه تو پامال، آسمان از سلیم تهرانی غزل 40
1. کند به راه تو پامال، آسمان ما را
حباب آبله ی پاست موج دریا را
احتراز از عشق کی باشد دل از سلیم تهرانی غزل 41
1. احتراز از عشق کی باشد دل دیوانه را؟
شعله، از مستی بود مهتاب، این پروانه را
گریه طوفان می کند از نکهت از سلیم تهرانی غزل 42
1. گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما
همچو دریا باد باشد باعث آشوب ما
می‌دهد سیل سراغ ره ویرانهٔ از سلیم تهرانی غزل 43
1. می‌دهد سیل سراغ ره ویرانهٔ ما
چون صدف در بغل موج بود خانهٔ ما
عشق دیگر در فغان آورده ناقوس از سلیم تهرانی غزل 44
1. عشق دیگر در فغان آورده ناقوس مرا
غنچهٔ گلبرگ آتش کرده فانوس مرا
آن بلبلم که هرگاه، از دل از سلیم تهرانی غزل 45
1. آن بلبلم که هرگاه، از دل کشم فغان را
از خون چو ساغر می، پر سازم آشیان را
تا به کی آن آهوی وحشی نگردد از سلیم تهرانی غزل 46
1. تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما
ز انتظار او غبار آورد چشم دام ما
نتوان گفت به رویش سخن آینه از سلیم تهرانی غزل 47
1. نتوان گفت به رویش سخن آینه را
نسبتی با تن او نیست تن آینه را
سینه ریشانیم و دارد آن دهن از سلیم تهرانی غزل 48
1. سینه ریشانیم و دارد آن دهن درمان ما
ای نمکدان لب لعل تو مرهم دان ما