غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 تا چند کنی خون دل صاحب نظران را بر سنگ زنی شیشه ی خونین جگران را

2 از یاری اختر مطلب کام در افلاک با سنگ در خانه مزن شیشه گران را

3 با غارت عشق تو چه از داغ دل آید از مهر سر کیسه چه غم، کیسه بران را

4 ما را غم خود نیست، ولی چند توان دید چون ریگ روان، تشنگی همسفران را

1 به صورت تو بتی کمتر آفریده خدا ترا کشیده و دست از قلم کشیده خدا

2 چو کرده نقش تو بر صفحه ی وجود رقم صد آفرین ز زبان قلم شنیده خدا

3 متاب روی ز همصحبتان که تنهایی لطیفه ای ست که از بهر خود گزیده خدا

4 زمانه کیست که منصور را به دار کشد به این وسیله به سوی خودش کشیده خدا

1 به گوش کس نبود آشنا حکایت ما رموز عشق بود سر بسر روایت ما

2 خوشم به صحبت عنقا، که غیر ازو عمری ست کسی نیامده از جانب ولایت ما

3 به کینه جویی خصم از میانه ی احباب کسی نکرد جز افتادگی حمایت ما

4 دو گوشواره ی عرشند بر هم ارزانی فغان بی اثر و آه بی سرایت ما

1 تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما ز انتظار او غبار آورد چشم دام ما

2 عمر رفت و روزگار هجر او آخر نشد انتظار صبح محشر می کشد این شام ما

3 در محبت بیش ازین خواری نمی باشد که دل می کند پهلو تهی همچون نگین از نام ما

4 جسم زار ما ز بس بالید از غم های او شد لباس زندگانی تنگ بر اندام ما

1 یارب این چاک گریبان ز چه باشد گل را چیست آیا سبب آشفتگی سنبل را

2 خویش را بس که دلیرانه زدم بر دریا لرزه چون موج بر اندام فکندم پل را

3 گل فرستاده به من تا کند آزار مرا می روم تا که زنم بر سر دشمن گل را

4 از گرفتاری من خاطر آن گل جمع است رشته، مغز قلم پا بود این بلبل را

1 چو غنچه نیست نهان از کسی دفینهٔ ما کف گشاده بود همچو گل خزینهٔ ما

2 به هرکجا که به سنگی رسید، همچون موج بغل گشاده دود سویش آبگینهٔ ما

3 شدیم خاک و فلک را چو شیشهٔ ساعت برون نمی‌رود از دل غبار کینهٔ ما

4 چهار موجه بود یک رباعی مشهور که بحر یاد گرفته‌ست از سفینهٔ ما!

1 جهان کهنه چو نو کرد عادت و خو را به قبله ی عربی آورد عجم رو را

2 شفیع روز قیامت، محمد مرسل که قبله گاه جهان کرده طاق ابرو را

3 شهی که کرده ز درویشی و تهیدستی کمند وحدت خود همچو موج، بازو را

4 چنان ز مقدم او گشت مضطرب کسری که بوی شیر رسد بر مشام آهو را

1 ای ز چشمت خفته در چشم غزالان نازها بسته رفتار خوشت از کبک، چشم بازها

2 شعله گردد آشیان ها را گل روی سبد چون ز شوقت عندلیبان برکشند آوازها

3 با ملایک ناله ام در شوخی و لرزد سپهر همچو بام خانه از پای کبوتر بازها

4 بیخودی از نغمه در محفل مرا بیهوده نیست می رسد بر گوش، آواز توام از سازها

1 در سر کوی تو شب خاک بود بستر ما چون شهیدان سر ما بالش زیر سر ما

2 در تماشاگه دیدار تو ما سوخته ایم سرمه ی دیده کند آینه خاکستر ما

3 ما ترقی بجز از راه تنزل نکنیم خاک چون دانه کند تربیت اختر ما

4 آنچه گویند درین قصه، مرصع خوانی ست جام جمشید نبوده ست به از ساغر ما

1 سرو چون سایه ز پی آمده رفتار ترا نرگس زن شده گل، گوشه ی دستار ترا

2 پای مجنون تو در سلسله کی بند شود طوق و زنجیر رکاب است طلبکار ترا

3 عهد کردم که گر این بار به کوی تو رسم سرمه ی دیده کنم سایه ی دیوار ترا

4 ای برهمن، شود از صدق تو گر شیخ آگاه تار تسبیح کند رشته ی زنار ترا