غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 هر که از فرقه ی ما نیست، لئیم است اینجا کوی عشق است، که محتاج کریم است اینجا؟

2 محتسب را به مقیمان حرم دستی نیست می دلیرانه بنوشید، چه بیم است اینجا

3 چاره ی درد کسی نیست که ساقی نکند مژده ده خسته دلان را که حکیم است اینجا

4 کفر و دین را نتوان پی به حقیقت بردن هر که بینی، دلش از فکر دونیم است اینجا

1 نمی کشد به چمن، طبع پرغرور مرا شراب می کشد آنجا گهی به زور مرا

2 بگیر خاتم جم می فروش از دستم شده ست یک دوسه پیمانه می ضرور مرا

3 ز حال مجلسیان باخبر نیم، اما کباب بی نمک است و شراب شور مرا

4 چو دل بجاست، اگر سر رود چه غم دارم گل کدو بود این ساغر بلور مرا

1 چو ماه شعشعه ی ماست برق خرمن ما چو خوشه هیکل عمر است داس گردن ما

2 ز دست و پنجه ی خورشید بر نمی آید که همچو داغ، سیاهی برد ز روزن ما

3 هوای تاج که دارد به سر، که همچون باز به زور بسته کلاهی جهان به گردن ما

4 ز دست شوق ز بس چاک گشته، پنداری که همچو غنچه گریبان ماست دامن ما

1 فغان که سوخت جهان بهانه گیر مرا چو صبح کرد به فصل شباب، پیر مرا

2 ز موج خیزی دریای عشق، پنداری که مورم و گذر افتاده بر حصیر مرا

3 درین چمن نه چنان خفته ام که از غفلت چو سبزه سردهد آب این جهان به زیر مرا

4 نداشت حوصله منصور، جام عشق به من اشاره کرد که از دست او بگیر مرا!

1 ‎تویی که تیغ چو آب تو کشته آتش را به زهر چشم، عتاب تو کشته آتش را

2 ز باد، آتش اگرچه همیشه زنده شود نسیم طرف نقاب تو کشته آتش را

3 به خون گرم گر آلوده است نیست عجب به تیغ موجب شراب تو کشته آتش را

4 به سوختن بردم عشق، خوش تماشایی ست به جرم این که کباب تو کشته آتش را

1 چو تیغ نیست محابا ز خصم پیشهٔ ما به روی سنگ دود همچو آب شیشهٔ ما

2 ز شور عشق بود هرکه باخبر، داند که هست نالهٔ ما بانگ شیر بیشهٔ ما

3 ز فیض ابر بهاری ز بس تهیدستیم سلام خشک فرستد به شاخ، ریشهٔ ما

4 نمانده قدر هنر، ورنه دادی از انصاف زمانه چون مه نو، آب زر به تیشهٔ ما

1 افروخت از تبسم مینا ایاغ ما تر شد ز خنده های صراحی دماغ ما

2 تا جام می به دست رسیده ست سرخوشیم از آستین رهی ست به سوی دماغ ما

3 ما را به برگ لاله چه نسبت، که روزگار هرگز نسوخته ست کسی را به داغ ما

4 از پای تا به سر چو شفق شعله درگرفت آن ابر خون گرفته که آمد به باغ ما

1 ای تازه رو، ز زخم خدنگ تو داغ ما از روغن کمان تو روشن چراغ ما

2 با نکهت تو صحبت ما درگرفته است ای کاش بوی گل نخورد بر دماغ ما

3 راضی جنون ما به گریبان پاره نیست از چاک سینه شد گل صد برگ، داغ ما

4 در عشق هرگز از دل ما آه سر نزد آیینه ایم و دود ندارد چراغ ما

1 در قفس رفته چو قمری چمن از یاد مرا بهتر از سرو بود سایه ی صیاد مرا

2 همنشین، ضعف من افزون شود از سیرچمن باخبر باش که ناگه نبرد باد مرا!

3 به عیادت نرود بر سر بیمار، اجل دوستی نیست اگر یار کند یاد مرا

4 سرنوشتم چه به کار است چو می دانم کار نیستم طفل که سرخط دهد استاد مرا

1 چه غافلی ست ز دور سپهر، مردم را در آسیا بنگر خواب ناز گندم را

2 هزار همچو تو رفتند و آسمان برجاست بسا سبو که شکسته ست در قدم خم را

3 سپهر را خطر از رهگذار حادثه نیست زیان نمی رسد از سنگ، کاسه ی سم را

4 به دفع چشم بد هر کسی سپندی هست کسی چه چاره کند چشم زخم انجم را