غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 پیری نشد خزان گل شاخسار ما موی سفید ماست چو عنبر بهار ما

2 خواهد به کار آمد اگر خاک هم شویم افلاک را چو شیشه ی ساعت غبار ما

3 مردیم و گفتگوی بزرگانه کم نشد آید صدای کوه ز سنگ مزار ما

4 گرمی ندیده ایم به عمر خود از کسی جام شراب ما بود آب خمار ما

1 گرفته از علم سروقد او پیش خیلی را ز سبزی داغ دارد چهره ی او خال لیلی را

2 به باغ ای گل نزاکت را به پیش روی او بگذار که چندان اعتباری نیست مهمان طفیلی را

3 ازان مجنون شود از دیدن ماه نو آشفته که می بیند به دست دیگری خلخال لیلی را

4 ز بس افسانه ی لعلش جهان را دلنشین افتاد عقیق آسا در آب انداخت انوار سهیلی را

1 در آشوب جهان، کشتی پر از صهباست مستان را دریغا نوح کو، تا بنگرد سامان طوفان را

2 ز خم خسروی مگذر کزو گل می توان چیدن به فرق خسروان زن، لاله ی کوه بدخشان را

3 صدف نبود که از گرداب در چشم تو می آید که دریا از بخیلی می خورد در آستین نان را

4 ندارد شیر در پستان ز پیری دایه ی دولت که خاتم می مکد چون طفل انگشت سلیمان را

1 تماشایش برد از آهوی وحشی تک و دو را ز رفتن بازدارد حیرتش عمر سبکرو را

2 نخواهد همچو فرهادی به دست روزگار افتاد زند بر هم اگر صدبار تاج و تخت خسرو را

3 کمال اهل دنیا حاصل از آب و علف آید خر عیسی اتاقه کرد بر سر خوشهٔ جو را

4 قدم در راه نه، تا کی به قید کاروان باشی به از توفیق، در عالم رفیقی نیست رهرو را

1 رهنمایی چون کنم در دیدن او دیده را؟ حاجت تعلیم نبود مردم فهمیده را

2 هر کسی بیرون نمی آرد سری از زلف او شانه داند معنی این مصرع پیچیده را

3 گفتم از اشکم مگر گردون بپرهیزد، ولی نیست بیم از گریه ام این گرگ باران دیده را

4 در زمان طالع ما تیره روزان بس نشد فتنه زاییدن شب گیسو به خون غلتیده را

1 چه غافلی ست ز دور سپهر، مردم را در آسیا بنگر خواب ناز گندم را

2 هزار همچو تو رفتند و آسمان برجاست بسا سبو که شکسته ست در قدم خم را

3 سپهر را خطر از رهگذار حادثه نیست زیان نمی رسد از سنگ، کاسه ی سم را

4 به دفع چشم بد هر کسی سپندی هست کسی چه چاره کند چشم زخم انجم را

1 احتراز از عشق کی باشد دل دیوانه را؟ شعله، از مستی بود مهتاب، این پروانه را

2 دل چو دارد مایه ای از عشق، یک داغش بس است گرم سازد فصل تابستان چراغی خانه را

3 ناله ی دل در سر زلف سیاهش دور نیست گر چو موسیقار در فریاد آرد شانه را

4 کار بر قانون ساقی کن در ایام بهار ترجمان داری، نهی گر بر زمین پیمانه را

1 فغان که سوخت جهان بهانه گیر مرا چو صبح کرد به فصل شباب، پیر مرا

2 ز موج خیزی دریای عشق، پنداری که مورم و گذر افتاده بر حصیر مرا

3 درین چمن نه چنان خفته ام که از غفلت چو سبزه سردهد آب این جهان به زیر مرا

4 نداشت حوصله منصور، جام عشق به من اشاره کرد که از دست او بگیر مرا!

1 الهی دور دار از ما غرور بی گناهی را به سوی خویش خضر ما کن این گم کرده راهی را

2 به ما جنس دگر از نقد لطف خود کرامت کن گدایان توایم، اما نمی خواهیم شاهی را

3 تمام عمر نتوان داشت پاس افسر دولت ازان خوش کرده ام بر سر، کلاه گاه گاهی را

4 درین پیری به زیر دامن پاکان پناهم ده که فانوسی ضرور است این چراغ صبحگاهی را

1 نگاه باغبانم، می‌پرستم لاله و گل را کنم چون موی پیغمبر زیارت شاخ سنبل را

2 پر از گل دامن خود را ز فیض خرقه می‌بینم چو طاووسان کنم چتر خود این دامان پرگل را

3 به گلشن دام زلف و سرمهٔ چشمش ز صیادی یکی بلبل گرفت و دیگری آواز بلبل را

4 عنان پایداری چون ز کف شوق فنا گیرد کند چون موج با سیل بهاری همسفر پل را