غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 شراب نقل نخواهد، بگیر ساغر را که احتیاج شکر نیست شیر مادر را

2 درین محیط، قناعت به آب تلخی کن همان به جام صدف ریز آب گوهر را

3 به راه عشق قدم چون نهی مجرد شو برهنگی بود اسباب ره شناور را

4 مباد کم ز سرت سایه ی کلاه نمد ببوس و بر سر شاهان گذار افسر را

1 به راه عشق خطر نیست بینوایان را گل است هر سر خاری برهنه پایان را

2 به چشم خلق نیایند، کز کلاه نمد بود کلاه سلیمان به سر گدایان را

3 چه شد که خاک در دوست مومیایی شد ز چاره نیست نصیبی شکسته پایان را

4 خدا به باطن روشندلان سری دارد گزیر نیست ز آیینه خودنمایان را

1 مزن به خون من ای پر عتاب، استغنا که می پرست نزد بر شراب، استغنا

2 دلی که در چمن محفل تو ره دارد زند به باغ چو مرغ کباب استغنا

3 به خوان فقر بود هر که سیر چشم، زند به قرص پنجه کش آفتاب استغنا

4 خوشا دیار قناعت که می زنند اطفال به شیر دایه، شب ماهتاب استغنا

1 پیری نشد خزان گل شاخسار ما موی سفید ماست چو عنبر بهار ما

2 خواهد به کار آمد اگر خاک هم شویم افلاک را چو شیشه ی ساعت غبار ما

3 مردیم و گفتگوی بزرگانه کم نشد آید صدای کوه ز سنگ مزار ما

4 گرمی ندیده ایم به عمر خود از کسی جام شراب ما بود آب خمار ما

1 محبت از دل ما شُسته نقش کینه‌خواهی را زیارت می‌کند چون کعبه برق ما سیاهی را

2 ز فیض پرتو دل شکرها دارم درین گلشن که گلچین چراغم کرده باد صبحگاهی را

3 شهان را چشم بر عالم گشودن عیب می‌باشد بیاموزند کاش از باز خود، صاحب‌کلاهی را

4 سیاهی کعبه چند از جامهٔ خود می‌زند بر ما؟ همه کس دارد از عشق این لباس دادخواهی را

1 در آشوب جهان، کشتی پر از صهباست مستان را دریغا نوح کو، تا بنگرد سامان طوفان را

2 ز خم خسروی مگذر کزو گل می توان چیدن به فرق خسروان زن، لاله ی کوه بدخشان را

3 صدف نبود که از گرداب در چشم تو می آید که دریا از بخیلی می خورد در آستین نان را

4 ندارد شیر در پستان ز پیری دایه ی دولت که خاتم می مکد چون طفل انگشت سلیمان را

1 یک شب از بخت زبون شمعی نشد هم‌دوش ما برنخیزد صبح جز خمیازه از آغوش ما

2 در محبت تا حدیث پندگویان نشنود مغز سر چون شیشهٔ می پنبه شد در گوش ما

3 نکهت گل بی‌خودی می‌آورد دیوانه را بوی او آورد باد و برد عقل و هوش ما

4 خامی از کار جهان، مستان چو آتش می‌برند باده گردد پخته در میخانه‌ها از جوش ما

1 ای خامه حرف زن که پس از ما کلام ما شاید به اهل راز رساند سلام ما

2 آن صید پیشه ایم که تا بگذرد همای چون مسطر از غرور دهد کوچه، دام ما

3 از زنده رود آب بقا، خضر همچو موج پهلو تهی کند ز تمنای خام ما

4 ای باغبان به جان تو ما آزموده ایم از نکهت گل است علاج زکام ما

1 تجلی بر نمی تابی، ز بی تابی چه سود اینجا که موسی هم تمنا کرد و خود را آزمود اینجا

2 درین مجلس چه طرفی کس ز عشرت می تواند بست که در پیمانه می شور است از چشم حسود اینجا

3 غمش را از عدم با خود دل ما در وجود آورد در آنجا زخم را بستیم و خون او گشود اینجا

4 بود در ماتم لب تشنگان، دریای نیل است این که چون فیروزه گوهر از صدف خیزد کبود اینجا

1 حریم بزم عشق است این، چرایی ناامید اینجا؟ بود شمع و چراغ کشته را اجر شهید اینجا

2 متاع مصر ارزان است در بازار حسن او زلیخا می تواند مفت یوسف را خرید اینجا

3 ره آمد شد باد صبا را زین قفس بستند خوش آن روزی که گاهی بویی از گل می رسید اینجا

4 به عیش آباد هندستان، غم پیری نمی باشد که مو نتواند از شرم کمرها شد سفید اینجا