غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 ما را سپرده است به ساقی حبیب ما نیکو خلیفه ای ست که دارد ادیب ما

2 مخمور شوق را می وصل است سازگار ما خسته ایم و ساقی کوثر طبیب ما

3 معشوق ماست ساقی گلچهره ای که هست در عشق او خدا و پیمبر رقیب ما

4 ناقوس بت پرستی ما زنگ حیدری ست از شوق اوست در پی گل عندلیب ما

1 نشد درست به هندوستان شکستهٔ ما نماز بود در او، کار دست بستهٔ ما

2 جدا شدیم ز هم‌صحبتان، خوش آن روزی که بود دستهٔ گل را حسد به دستهٔ ما

3 به خانه نیست که بتوان نمودنش به طبیب درون سینه بود همچو میوه خستهٔ ما

4 فغان که از پی ساغر کشیدن یاران بساط سبزه بود شیشهٔ شکستهٔ ما

1 نتوان گفت به رویش سخن آینه را نسبتی با تن او نیست تن آینه را

2 شوق رویش همه کس را به غریبی دارد سبب این است جلای وطن آینه را

3 هیچ کس نیست که در وصل تو نقشش ننشست خوب دارد گل روی تو فن آینه را

4 چرب نرمی ست در اصلاح دلم کار غمت موم روغن شده این سنگ، تن آینه را

1 کند به راه تو پامال، آسمان ما را حباب آبله ی پاست موج دریا را

2 هوای کعبه ی کوی تو مضطرب دارد چو خیل مور سراسیمه، ریگ صحرا را

3 به گریه، دیده ای از دل کریم تر دارم به خاک ریخته ابر آبروی دریا را

4 ز پای راهروان تو تا قیامت ماند نشان آبله بر روی، سنگ سودا را

1 نمی کشد به چمن، طبع پرغرور مرا شراب می کشد آنجا گهی به زور مرا

2 بگیر خاتم جم می فروش از دستم شده ست یک دوسه پیمانه می ضرور مرا

3 ز حال مجلسیان باخبر نیم، اما کباب بی نمک است و شراب شور مرا

4 چو دل بجاست، اگر سر رود چه غم دارم گل کدو بود این ساغر بلور مرا

1 گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما همچو دریا باد باشد باعث آشوب ما

2 کو جنونی تا همه عالم ز ما چینند گل باغبان تا کی گل خود را کند سرکوب ما

3 همچو دل ویرانه ای داریم پر گرد و غبار وز برای خاک رفتن، دست ما جاروب ما

4 رفته ایم از یاد یاران، گرچه دارد در وطن کاغذ بادی به کف هر طفل از مکتوب ما

1 چو ماه شعشعه ی ماست برق خرمن ما چو خوشه هیکل عمر است داس گردن ما

2 ز دست و پنجه ی خورشید بر نمی آید که همچو داغ، سیاهی برد ز روزن ما

3 هوای تاج که دارد به سر، که همچون باز به زور بسته کلاهی جهان به گردن ما

4 ز دست شوق ز بس چاک گشته، پنداری که همچو غنچه گریبان ماست دامن ما

1 کی به دل آرم خیال آشیان خویش را کز قفس بیرون نمی خواهم فغان خویش را

2 همچو مجنون ناتوانی از کجا، عشق از کجا یافت در صحرا مگر دیوانه جان خویش را؟!

3 در گلستان محبت، عاقبت چون فاخته بر سر سروی نهادم خان و مان خویش را

4 نام آن لب بردم و شد عمرها کز ذوق آن می مکم چون غنچه اطراف دهان خویش را

1 ذوقی ز باغ نیست دل غم پذیر را کوته کنید رشته ی مرغ اسیر را

2 برهیچ کس به غیر وجود ضعیف من حیرت قفس نساخته نقش حصیر را

3 شیرین اگر اشاره به مژگان خود کند سازد روان ز ناف گهر، جوی شیر را

4 اصلاح دوستان سخنم را به کار نیست رخت قصب قبول ندارد عبیر را

1 ای ز مژگانت مرا چون خوشه در دل تیرها بر سرم چون برگ بید از غمزه ات شمشیرها

2 خفته در راه تو از عجز ای غزال شیرگیر دست بر بالای یکدیگر نهاده شیرها

3 گرچه در راه تو عمرم صرف شد چون گردباد دارم از ریگ بیابان بیشتر تقصیرها

4 صیدگاه کیست این صحرا که از زخم خدنگ سایه پنداری پلنگ است از پی نخجیرها