بس است شاهد مستی همین گلستان از سلیم تهرانی غزل 49
1. بس است شاهد مستی همین گلستان را
که فاش کرده همه رازهای پنهان را
ریزد ز بس غبار دل از هر فغان از سلیم تهرانی غزل 50
1. ریزد ز بس غبار دل از هر فغان ما
پر خاک شد چو حلقه ی دام آشیان ما
خوش آن زمان که سر مهر بود از سلیم تهرانی غزل 51
1. خوش آن زمان که سر مهر بود خوبان را
کرشمه منع نمی کرد آه و افغان را
آیینه کجا دیده ست، رخسار از سلیم تهرانی غزل 52
1. آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را
با سرمه چه آمیزش، مژگان سیاهش را
نگاه باغبانم، می‌پرستم از سلیم تهرانی غزل 53
1. نگاه باغبانم، می‌پرستم لاله و گل را
کنم چون موی پیغمبر زیارت شاخ سنبل را
فلک نبود به مستی حریف نالهٔ از سلیم تهرانی غزل 54
1. فلک نبود به مستی حریف نالهٔ ما
چو لاله ریخت از آن سرمه در پیالهٔ ما
می‌جهد برق ز آه دل غم‌پیشهٔ از سلیم تهرانی غزل 55
1. می‌جهد برق ز آه دل غم‌پیشهٔ ما
شعله دارد حذر از تیر نی بیشهٔ ما
چو غنچه نیست نهان از کسی از سلیم تهرانی غزل 56
1. چو غنچه نیست نهان از کسی دفینهٔ ما
کف گشاده بود همچو گل خزینهٔ ما
مدعی کو تا چراغ محفلم بیند از سلیم تهرانی غزل 57
1. مدعی کو تا چراغ محفلم بیند ترا
غافل از راه آید و در منزلم بیند ترا
منم آن مرغ که دل نوحه طراز از سلیم تهرانی غزل 58
1. منم آن مرغ که دل نوحه طراز است مرا
قفسی تنگ تر از چنگل باز است مرا
نشد درست به هندوستان شکستهٔ از سلیم تهرانی غزل 59
1. نشد درست به هندوستان شکستهٔ ما
نماز بود در او، کار دست بستهٔ ما
تماشایش برد از آهوی وحشی از سلیم تهرانی غزل 60
1. تماشایش برد از آهوی وحشی تک و دو را
ز رفتن بازدارد حیرتش عمر سبکرو را