کنم نهفته برین عالم دو از سلیم تهرانی غزل 884
1. کنم نهفته برین عالم دو رنگ نگاه
چو آهویی که کند جانب پلنگ نگاه
بیا که باغ شد از لاله کوی از سلیم تهرانی غزل 885
1. بیا که باغ شد از لاله کوی میخانه
هوا کشید چمن را به روی میخانه
در دل تنگم شراب ناب می‌گردد از سلیم تهرانی غزل 886
1. در دل تنگم شراب ناب می‌گردد گره
در گلویم آب چون گرداب می‌گردد گره
ای شعله ی حسنت را، جان ها از سلیم تهرانی غزل 887
1. ای شعله ی حسنت را، جان ها شده پروانه
در حلقه ی زلفت دل، مجنون و سیه خانه
دل چو می رفت سوی زلف تو، از سلیم تهرانی غزل 888
1. دل چو می رفت سوی زلف تو، شد جان همراه
به ره هند شدند این دو پریشان همراه
روی ننمایی، نباشد تا رخت از سلیم تهرانی غزل 889
1. روی ننمایی، نباشد تا رخت پرداخته
چند چون آیینه می نازی به حسن ساخته
گل شود گر پنجهٔ من، زر نمی‌دارد از سلیم تهرانی غزل 890
1. گل شود گر پنجهٔ من، زر نمی‌دارد نگاه
گر صدف گردد کفم، گوهر نمی‌دارد نگاه
فغان که موی سفیدم نمود از سلیم تهرانی غزل 891
1. فغان که موی سفیدم نمود آیینه
غبار غم به دل من فزود آیینه
ساقی خمار دارم، یک ساغر از سلیم تهرانی غزل 892
1. ساقی خمار دارم، یک ساغر دگر ده
آبی بر آتشم زن، پیمانه بیشتر ده
جهان تنگ چو چاه است و ما از سلیم تهرانی غزل 893
1. جهان تنگ چو چاه است و ما کبوتر چاه
درو چو قافله ی تشنه ایم بر سر چاه
روز و شبم اگر به حضوری چه از سلیم تهرانی غزل 894
1. روز و شبم اگر به حضوری چه فایده
نامهربان و طفل [و] غیوری چه فایده
هرکه می‌خواهد ترا، سامان از سلیم تهرانی غزل 895
1. هرکه می‌خواهد ترا، سامان نمی‌دارد نگاه
دست گلچین در رهت دامان نمی‌دارد نگاه