بهار شد که رود هرکسی به از سلیم تهرانی غزل 872
1. بهار شد که رود هرکسی به راه چمن
شکوفه رفت ز خلوت به بارگاه چمن
در غمت ناله ز مرغ چمن آید از سلیم تهرانی غزل 873
1. در غمت ناله ز مرغ چمن آید بیرون
گر لب غنچه گشایی، سخن آید بیرون
ای جرس، سوی سفر هر لحظه از سلیم تهرانی غزل 874
1. ای جرس، سوی سفر هر لحظه آوازم مکن
بی پر و بالم، عبث تکلیف پروازم مکن
ز عمر رفته چه نقصان به کامرانی از سلیم تهرانی غزل 875
1. ز عمر رفته چه نقصان به کامرانی من
بود شکوفه ی پیری، گل جوانی من
از پی اسرار خود، کم با کسی از سلیم تهرانی غزل 876
1. از پی اسرار خود، کم با کسی پرخاش کن
راز پنهانی که داری همچو گل خود فاش کن
بگذر ز عقل و فیض محبت نگاه از سلیم تهرانی غزل 877
1. بگذر ز عقل و فیض محبت نگاه کن
بردار شمع را و تماشای ماه کن
من راز جهانم، بود افسانه از سلیم تهرانی غزل 878
1. من راز جهانم، بود افسانه به از من
معموره ام و گوشه ی ویرانه به از من
نخورند در گلستان، گل و از سلیم تهرانی غزل 879
1. نخورند در گلستان، گل و لاله آب بی‌تو
به گلوی شیشهٔ می، نرود شراب بی‌تو
ای سرو همچو سایه دوان در از سلیم تهرانی غزل 880
1. ای سرو همچو سایه دوان در قفای تو
حسرت بهار را به خزان حنای تو
بیا و وصف زلف یار بشنو از سلیم تهرانی غزل 881
1. بیا و وصف زلف یار بشنو
دمی بنشین حدیث مار بشنو
بسته کمر کینم، از قبضه از سلیم تهرانی غزل 882
1. بسته کمر کینم، از قبضه کمان او
در کشتن من تیغش، افتاده به یک پهلو
نتوان یافت دلی خوش به جهان از سلیم تهرانی غزل 883
1. نتوان یافت دلی خوش به جهان ای کاکو
چه روی گاه سوی گنجه و گاهی باکو؟