تا به کی بر من شکست آید چو از سلیم تهرانی غزل 849
1. تا به کی بر من شکست آید چو مینا از زمین
می گریزم بر فلک همچون مسیحا از زمین
مطرب از دستت گر آید، ناخنی از سلیم تهرانی غزل 850
1. مطرب از دستت گر آید، ناخنی بر چنگ زن
من بر آتش می زنم خود را، تو بر آهنگ زن
ترک من کز بزم می گلرنگ می‌آید از سلیم تهرانی غزل 851
1. ترک من کز بزم می گلرنگ می‌آید برون
همچو شمشیر از برای جنگ می‌آید برون
سرم از داغ سودا، باغ زاغان از سلیم تهرانی غزل 852
1. سرم از داغ سودا، باغ زاغان
دلم درهم چو کار بی دماغان
نیست در حشر محبت گفتگوی از سلیم تهرانی غزل 853
1. نیست در حشر محبت گفتگوی کشتگان
لاله ی این باغ دارد رنگ و بوی کشتگان
فصل گل شد، نالهٔ عیشی ز از سلیم تهرانی غزل 854
1. فصل گل شد، نالهٔ عیشی ز بلبل قرض کن
گر نداری زر برای باده، از گل قرض کن
چه آب و خاک و چه نیکویی سرشت از سلیم تهرانی غزل 855
1. چه آب و خاک و چه نیکویی سرشت است این
سبوی باده نگویم، گل بهشت است این
از کوی عشقت ای بت دلجوی از سلیم تهرانی غزل 856
1. از کوی عشقت ای بت دلجوی دیگران
رفتم که جا کنم به سر کوی دیگران
دشمن خود گر نه‌ای، ما را از سلیم تهرانی غزل 857
1. دشمن خود گر نه‌ای، ما را به خود دشمن مکن
در بغل چون شیشه داری، سنگ در دامن مکن
زهی بر چهره خطت سایه ی جان از سلیم تهرانی غزل 858
1. زهی بر چهره خطت سایه ی جان
لبت را خنده موج آب حیوان
ای چو برگ غنچه در عهدت پر از سلیم تهرانی غزل 859
1. ای چو برگ غنچه در عهدت پر از جان آستین
جان اگر بر تو فشانم، برمیفشان آستین
انجمن شد ز یار آبادان از سلیم تهرانی غزل 860
1. انجمن شد ز یار آبادان
هست باغ از بهار آبادان