در ورطهٔ کشاکشِ دوران فتاده‌ایم از سلیم تهرانی غزل 837
1. در ورطهٔ کشاکشِ دوران فتاده‌ایم
این بحر را چو موج، کمان کباده‌ایم
ساغری کو تا به دل از عیش اسبابی دهم از سلیم تهرانی غزل 838
1. ساغری کو تا به دل از عیش اسبابی دهم
پنجه ی غم را به زور می مگر تابی دهم
تنم ز ضعف بود رشته ای ز پیرهنم از سلیم تهرانی غزل 839
1. تنم ز ضعف بود رشته ای ز پیرهنم
کسی چو من نتواند شدن، منم که منم
از دو جانب سرگرانی را تحمل می‌کنیم از سلیم تهرانی غزل 840
1. از دو جانب سرگرانی را تحمل می‌کنیم
ما و او با یکدگر جنگ تغافل می‌کنیم
ای شبنم وجود مرا آفتاب گرم از سلیم تهرانی غزل 841
1. ای شبنم وجود مرا آفتاب گرم
چشمت گرسنه است و دل من کباب گرم
ما چشم به لطف جم و کاوس نداریم از سلیم تهرانی غزل 842
1. ما چشم به لطف جم و کاوس نداریم
بر دامن لب، گرد زمین بوس نداریم
هرکه افتاد ز پا، خاک نشین من بودم از سلیم تهرانی غزل 843
1. هرکه افتاد ز پا، خاک نشین من بودم
هرکه آمد به زمین، نقش زمین من بودم
تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم از سلیم تهرانی غزل 844
1. تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم
در رزق سگ و گربه شریکیم، هماییم
اختیار گوشه درمان است، همت می‌کنم از سلیم تهرانی غزل 845
1. اختیار گوشه درمان است، همت می‌کنم
می‌نشینم همچو عنقا و فراغت می‌کنم
گه مستم و گاه در خمارم از سلیم تهرانی غزل 846
1. گه مستم و گاه در خمارم
این است تمام عمر کارم
نوبهار است، چو گل فکر قدح نوشی کن از سلیم تهرانی غزل 847
1. نوبهار است، چو گل فکر قدح نوشی کن
خون غم ریخته در جام فراموشی کن
دهد به ذره چو خورشید آب و تاب، سخن از سلیم تهرانی غزل 848
1. دهد به ذره چو خورشید آب و تاب، سخن
مباد آن که کسی را کند خراب، سخن