ما همچو گل به چاک گریبان از سلیم تهرانی غزل 813
1. ما همچو گل به چاک گریبان نشسته‌ایم
چون لاله در لباس شهیدان نشسته‌ایم
چو سوسن از حدیث آرزوی دل از سلیم تهرانی غزل 814
1. چو سوسن از حدیث آرزوی دل زبان بستم
چو زخم به شده چشم از تماشای جهان بستم
به کویت چون توانم من به از سلیم تهرانی غزل 815
1. به کویت چون توانم من به این حال خراب آیم؟
که از بس ضعف، نتوانم ترا یک شب به خواب آیم
گر امید رحمی از فریادرس از سلیم تهرانی غزل 816
1. گر امید رحمی از فریادرس می‌داشتم
لب نمی‌بستم ز افغان تا نفس می‌داشتم
از جنون عاشقی هرگز وطن از سلیم تهرانی غزل 817
1. از جنون عاشقی هرگز وطن نشناختم
تا بیابان بود، ذوق انجمن نشناختم
چو گل از هر طرف چاک دگر دارد از سلیم تهرانی غزل 818
1. چو گل از هر طرف چاک دگر دارد گریبانم
ز رسوایی چو صحرا، سترپوشم نیست دامانم
جرعه ای ریز که تا چاره ی از سلیم تهرانی غزل 819
1. جرعه ای ریز که تا چاره ی خمیازه کنیم
بوسه ای ده که به آن لب نمکی تازه کنیم
بس که گشتم ناتوان، هرگه از سلیم تهرانی غزل 820
1. بس که گشتم ناتوان، هرگه صفیری می‌کشم
از دل مجروح، پنداری که تیری می‌کشم
ز من مپرس چه از روزگار می‌خواهم از سلیم تهرانی غزل 821
1. ز من مپرس چه از روزگار می‌خواهم
چه چیز دارد، از او وصل یار می‌خواهم
گه ز شوق او در آتش، گاه در از سلیم تهرانی غزل 822
1. گه ز شوق او در آتش، گاه در خون می‌رویم
خضر کو تا بنگرد این راه را چون می‌رویم
عاشقم، از ناله نتوانم از سلیم تهرانی غزل 823
1. عاشقم، از ناله نتوانم زمانی تن زنم
گر کنند از ناله منعم، بر در شیون زنم
خویش را از بس به تیغ موج از سلیم تهرانی غزل 824
1. خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم
جای ناخن بر تن من نیست، بر هر جا زدم