ز تنهایی چو مینا راز با از سلیم تهرانی غزل 789
1. ز تنهایی چو مینا راز با پیمانه می گویم
گهی با شمع محفل، گاه با پروانه می گویم
خویش را بر محرمان آن بت از سلیم تهرانی غزل 790
1. خویش را بر محرمان آن بت چین بسته‌ایم
بلبلیم و بال بر دامان گلچین بسته‌ایم
در سخن سنجی هرکس بتر از از سلیم تهرانی غزل 791
1. در سخن سنجی هرکس بتر از غمازیم
وای بر ما که درین بزم سخن پردازیم
هلال عیدم و ترک کلاه خورشیدم از سلیم تهرانی غزل 792
1. هلال عیدم و ترک کلاه خورشیدم
ستاره ی سحرم، شمع راه خورشیدم
ما چو مرغان قفس، زمزمه از سلیم تهرانی غزل 793
1. ما چو مرغان قفس، زمزمه در دل داریم
در پر و بال زدن عادت بسمل داریم
لب مبند از ناله، می دانم از سلیم تهرانی غزل 794
1. لب مبند از ناله، می دانم جفا داری سلیم
گریه ای سر کن که یار بی وفاداری سلیم
هزار خانه خرابی به شهر از سلیم تهرانی غزل 795
1. هزار خانه خرابی به شهر و ده دارم
هوای وادی مجنون به دل گره دارم
ما به گلزار معانی آب گوهر از سلیم تهرانی غزل 796
1. ما به گلزار معانی آب گوهر بسته ایم
رنگ گل های سخن را رنگ دیگر بسته ایم
افروخت رخ از باده و بگداخته از سلیم تهرانی غزل 797
1. افروخت رخ از باده و بگداخته بودم
خود را ز تماشای رخش باخته بودم
ز شوقت گاه در دنبال گل همچون از سلیم تهرانی غزل 798
1. ز شوقت گاه در دنبال گل همچون صبا افتم
گهی بر دست و پای گلرخان همچون حنا افتم
ز فیض عشق تو چون حسن دلپذیر از سلیم تهرانی غزل 799
1. ز فیض عشق تو چون حسن دلپذیر شدیم
غبار راه تو بودیم، ازان عبیر شدیم
در قفس از هر نسیمی عیش گلشن از سلیم تهرانی غزل 800
1. در قفس از هر نسیمی عیش گلشن می‌کنم
چشم یعقوبم، چراغ از باد روشن می‌کنم