بس است، این همه زاهد مکن از سلیم تهرانی غزل 741
1. بس است، این همه زاهد مکن ادای خنک
چو صبح چند به دوش افکنی ردای خنک
چند باشد ز گلشن افلاک از سلیم تهرانی غزل 742
1. چند باشد ز گلشن افلاک
همچو آتش نصیب ما خاشاک
رفت آن شمع و ز حسرت شد لب از سلیم تهرانی غزل 743
1. رفت آن شمع و ز حسرت شد لب پیمانه خشک
برگ گل شد در چمن همچون پر پروانه خشک
لاله ام، در داغ دل بسیار از سلیم تهرانی غزل 744
1. لاله ام، در داغ دل بسیار دارم من شریک
در سیه بختی ست همچون سرمه مرد و زن شریک
می آیدم به تحفه ز میخانه از سلیم تهرانی غزل 745
1. می آیدم به تحفه ز میخانه جام خشک
دریا به من همیشه فرستد سلام خشک
همچو آتش داردم ایام در از سلیم تهرانی غزل 746
1. همچو آتش داردم ایام در زندان سنگ
می توان گفتن ز جان سختی تنم را کان سنگ
از سخن آن به که کس خاموش از سلیم تهرانی غزل 747
1. از سخن آن به که کس خاموش گردد همچو گل
صدزبان چون جمع شد، یک گوش گردد همچو گل
دارم دلی همچون جرس، پیوسته از سلیم تهرانی غزل 748
1. دارم دلی همچون جرس، پیوسته نالان در بغل
از داغ بر احوال خود، صد چشم گریان در بغل
ز باغ رفتی و گشتم کباب خندهٔ از سلیم تهرانی غزل 749
1. ز باغ رفتی و گشتم کباب خندهٔ گل
بیا که بی‌تو مرا نیست تاب خندهٔ گل
هر قطره ی شبنم رخ گل از سلیم تهرانی غزل 750
1. هر قطره ی شبنم رخ گل
سیلی ست به خانمان بلبل
در محبت بس که خواری دیدم از سلیم تهرانی غزل 751
1. در محبت بس که خواری دیدم از پهلوی دل
از کسی هرگز نمی خواهم ببینم روی دل
پروانه را چو مرغ چمن نیست از سلیم تهرانی غزل 752
1. پروانه را چو مرغ چمن نیست تاب گل
جانسوزتر ز آتش شمع است آب گل