مشاطه را جمال تو دیوانه از سلیم تهرانی غزل 646
1. مشاطه را جمال تو دیوانه می کند
کآیینه را خیال پریخانه می کند
در قید محبت دل ناشاد نباشد از سلیم تهرانی غزل 647
1. در قید محبت دل ناشاد نباشد
یک صید ندیدیم که آزاد نباشد
در بیابان هرکه یاد آن خم از سلیم تهرانی غزل 648
1. در بیابان هرکه یاد آن خم کاکل کند
جلوه چون آب روان در سایه ی سنبل کند
بی‌سبب مردم به قید نام از سلیم تهرانی غزل 649
1. بی‌سبب مردم به قید نام و ننگ افتاده‌اند
همچو خیل مور در این راه تنگ افتاده‌اند
در آزار دلم طفلی که از گردون از سلیم تهرانی غزل 650
1. در آزار دلم طفلی که از گردون سبق دارد
ز شرم کشتنم شمشیرش از جوهر عرق دارد
سر کن سخنی تا دل بدحال گشاید از سلیم تهرانی غزل 651
1. سر کن سخنی تا دل بدحال گشاید
کز باد نفس، غنچه ی تبخال گشاید
خرم آنان که به دل راه تمنا از سلیم تهرانی غزل 652
1. خرم آنان که به دل راه تمنا بستند
چشم از هر دو جهان چون لب دانا بستند
آنچه در پرده ی گل بود نهان، از سلیم تهرانی غزل 653
1. آنچه در پرده ی گل بود نهان، روی تو بود
گره غنچه گشودیم، در آن بوی تو بود
دلم آن پر عتاب می طلبد از سلیم تهرانی غزل 654
1. دلم آن پر عتاب می طلبد
ترک مستی کباب می طلبد
ماند ای شیخ، که مانی به از سلیم تهرانی غزل 655
1. ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید
همچو گنبد به سر گور تو مندیل سفید
شد موی خضر در طلبت جابه از سلیم تهرانی غزل 656
1. شد موی خضر در طلبت جابه جا سفید
ما را ز موی سر شده تا خار پا سفید
در کوی تو دیوانه مرا نام از سلیم تهرانی غزل 657
1. در کوی تو دیوانه مرا نام نهادند
طفلان چه بزرگانه مرا نام نهادند