تیغ بردار که چون حوصله از سلیم تهرانی غزل 610
1. تیغ بردار که چون حوصله بی تاب شود
کشتن ما به تو دشوار چو سیماب شود
نه همین تنها مرا چون شمع، از سلیم تهرانی غزل 611
1. نه همین تنها مرا چون شمع، آتش قوت کرد
داد تا آبی جهان، خون در دل یاقوت کرد
دل من ناله ز شوق تو پر آشوب از سلیم تهرانی غزل 612
1. دل من ناله ز شوق تو پر آشوب کند
غنچه ی ما چو جرس زمزمه را خوب کند
پیاله چون به من از دست او از سلیم تهرانی غزل 613
1. پیاله چون به من از دست او حواله شود
دهان غنچه پر از آب چون پیاله شود
ز فیض شمع رخت ذره آفتاب از سلیم تهرانی غزل 614
1. ز فیض شمع رخت ذره آفتاب شود
غبار در خم زلف تو مشک ناب شود
دل در طلب چه گوش به صوت درا از سلیم تهرانی غزل 615
1. دل در طلب چه گوش به صوت درا کند
مجنون عشق، رقص به آواز پا کند
هر طرف جلوه کند، روی به از سلیم تهرانی غزل 616
1. هر طرف جلوه کند، روی به ما بنماید
نتواند به کسی شمع قفا بنماید
هم‌نشین از گریهٔ من کاشکی از سلیم تهرانی غزل 617
1. هم‌نشین از گریهٔ من کاشکی دامان کشد
خویش را بر گوشه‌ای چون موج ازین طوفان کشد
در عشق، دل چه ناله ی مستانه از سلیم تهرانی غزل 618
1. در عشق، دل چه ناله ی مستانه می کشد
در آتش است لاله و پیمانه می کشد
از بس که مرا بخت زبون شور از سلیم تهرانی غزل 619
1. از بس که مرا بخت زبون شور برآمد
گر دانه فشاندم به زمین، مور برآمد!
هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی از سلیم تهرانی غزل 620
1. هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی شود
هر عنکبوت، ناقه ی لیلی نمی شود
به یاد زلفت از هر سینه بوی از سلیم تهرانی غزل 621
1. به یاد زلفت از هر سینه بوی مشک می‌آید
ز خاک کشتهٔ دیرینه بوی مشک می‌آید