تیغ بردار که چون حوصله بی تاب شود از سلیم تهرانی غزل 610
1. تیغ بردار که چون حوصله بی تاب شود
کشتن ما به تو دشوار چو سیماب شود
نه همین تنها مرا چون شمع، آتش قوت کرد از سلیم تهرانی غزل 611
1. نه همین تنها مرا چون شمع، آتش قوت کرد
داد تا آبی جهان، خون در دل یاقوت کرد
دل من ناله ز شوق تو پر آشوب کند از سلیم تهرانی غزل 612
1. دل من ناله ز شوق تو پر آشوب کند
غنچه ی ما چو جرس زمزمه را خوب کند
پیاله چون به من از دست او حواله شود از سلیم تهرانی غزل 613
1. پیاله چون به من از دست او حواله شود
دهان غنچه پر از آب چون پیاله شود
ز فیض شمع رخت ذره آفتاب شود از سلیم تهرانی غزل 614
1. ز فیض شمع رخت ذره آفتاب شود
غبار در خم زلف تو مشک ناب شود
دل در طلب چه گوش به صوت درا کند از سلیم تهرانی غزل 615
1. دل در طلب چه گوش به صوت درا کند
مجنون عشق، رقص به آواز پا کند
هر طرف جلوه کند، روی به ما بنماید از سلیم تهرانی غزل 616
1. هر طرف جلوه کند، روی به ما بنماید
نتواند به کسی شمع قفا بنماید
هم‌نشین از گریهٔ من کاشکی دامان کشد از سلیم تهرانی غزل 617
1. هم‌نشین از گریهٔ من کاشکی دامان کشد
خویش را بر گوشه‌ای چون موج ازین طوفان کشد
در عشق، دل چه ناله ی مستانه می کشد از سلیم تهرانی غزل 618
1. در عشق، دل چه ناله ی مستانه می کشد
در آتش است لاله و پیمانه می کشد
از بس که مرا بخت زبون شور برآمد از سلیم تهرانی غزل 619
1. از بس که مرا بخت زبون شور برآمد
گر دانه فشاندم به زمین، مور برآمد!
هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی شود از سلیم تهرانی غزل 620
1. هر سنگ ریزه، طور تجلی نمی شود
هر عنکبوت، ناقه ی لیلی نمی شود
به یاد زلفت از هر سینه بوی مشک می‌آید از سلیم تهرانی غزل 621
1. به یاد زلفت از هر سینه بوی مشک می‌آید
ز خاک کشتهٔ دیرینه بوی مشک می‌آید