کسی کو تا ز کار اهل همت سر برون آرد از سلیم تهرانی غزل 574
1. کسی کو تا ز کار اهل همت سر برون آرد
برد سر در کلاه فقر و از افسر برون آرد
جز خم می کو کسی تا چاره ی پیری کند از سلیم تهرانی غزل 575
1. جز خم می کو کسی تا چاره ی پیری کند
عقل افلاطون در اینجا سست تدبیری کند
چه رنگ ها که ازین سیمتن شکسته شود از سلیم تهرانی غزل 576
1. چه رنگ ها که ازین سیمتن شکسته شود
چه عهدها که ازین دلشکن شکسته شود
ننگ مستی تا به کی قدر کمالم بشکند از سلیم تهرانی غزل 577
1. ننگ مستی تا به کی قدر کمالم بشکند
نام توبه در دهن چون حرف لالم بشکند
ای دریده ز تو گل پیرهن خون آلود از سلیم تهرانی غزل 578
1. ای دریده ز تو گل پیرهن خون آلود
لاله را داغ تو تعویذ تن خون آلود
از قفای زلف مشکین تو عنبر می‌دود از سلیم تهرانی غزل 579
1. از قفای زلف مشکین تو عنبر می‌دود
در رکاب حلقهٔ گوش تو گوهر می‌دود
اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد از سلیم تهرانی غزل 580
1. اضطراب دلم از شوق تو دیدن دارد
مرغ بسمل چه هنر غیر تپیدن دارد
گل پی نکهت او دست دعا کرد بلند از سلیم تهرانی غزل 581
1. گل پی نکهت او دست دعا کرد بلند
شمع، گردن به ره باد صبا کرد بلند
در ره عشق بتان جان ز بلا نتوان برد از سلیم تهرانی غزل 582
1. در ره عشق بتان جان ز بلا نتوان برد
سر درین راه به همراهی پا نتوان برد
ز بالین همنشینم هر نفس غمناک برخیزد از سلیم تهرانی غزل 583
1. ز بالین همنشینم هر نفس غمناک برخیزد
نشیند غنچه و چون گل گریبان چاک برخیزد
چه عیش ها که اسیران به وصل ساز کنند از سلیم تهرانی غزل 584
1. چه عیش ها که اسیران به وصل ساز کنند
سرشک اگر بگذارد که چشم باز کنند
شکفته گل ز بر خار ما همیشه رود از سلیم تهرانی غزل 585
1. شکفته گل ز بر خار ما همیشه رود
چو موج کوچه دهد سنگ ما که شیشه رود