از خون خویش می به ایاغ تو می کنند از سلیم تهرانی غزل 562
1. از خون خویش می به ایاغ تو می کنند
گل ها شکفتگی به دماغ تو می کنند
گل ز رخسار تو رنگ و بو به دامن می کشد از سلیم تهرانی غزل 563
1. گل ز رخسار تو رنگ و بو به دامن می کشد
لاله از شوق تو همچون شمع گردن می کشد
آنکه چون گل غیر جام لعل دورانش نداد از سلیم تهرانی غزل 564
1. آنکه چون گل غیر جام لعل دورانش نداد
آب را جز در سفال آخر چو ریحانش نداد
یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد از سلیم تهرانی غزل 565
1. یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد
عشق او آیینه ام را روشناس آه کرد
اسیر عشق از کف ساغر خوناب نگذارد از سلیم تهرانی غزل 566
1. اسیر عشق از کف ساغر خوناب نگذارد
بمیرد تشنه و چون موج لب بر آب نگذارد
اهل عالم که ز اقبال هما می گویند از سلیم تهرانی غزل 567
1. اهل عالم که ز اقبال هما می گویند
از کسی هرچه ندیدند، چرا می گویند
نه جا در باغ و بستانی، نه ره در گلشنی دارند از سلیم تهرانی غزل 568
1. نه جا در باغ و بستانی، نه ره در گلشنی دارند
بنازم خرقه پوشان را که پرگل دامنی دارند
مطرب این مجلس امشب راه دل‌ها می‌زند از سلیم تهرانی غزل 569
1. مطرب این مجلس امشب راه دل‌ها می‌زند
چنگ بر طنبور و ناخن بر دل ما می‌زند
عشق از سرم چو شور ز میخانه کم نشد از سلیم تهرانی غزل 570
1. عشق از سرم چو شور ز میخانه کم نشد
آه از دلم چو گرد ز ویرانه کم نشد
چون خم می امشب از مستی دلم در جوش بود از سلیم تهرانی غزل 571
1. چون خم می امشب از مستی دلم در جوش بود
در نوازش کردنم دست سبو بر دوش بود
خطش به تازه باعث ناز و نیاز شد از سلیم تهرانی غزل 572
1. خطش به تازه باعث ناز و نیاز شد
کوتاه کرد زلف و حکایت دراز شد
سرم چو گوی به میخانه بی درنگ دود از سلیم تهرانی غزل 573
1. سرم چو گوی به میخانه بی درنگ دود
دلم چو گوهر غلتان به تار چنگ دود