از بزم می چو آن قد رعنا بلند از سلیم تهرانی غزل 539
1. از بزم می چو آن قد رعنا بلند شد
آتش چو شمع از سر مینا بلند شد
چون گل ز پاره ی دلم اسباب از سلیم تهرانی غزل 540
1. چون گل ز پاره ی دلم اسباب داده اند
چون لاله ز آتش جگرم آب داده اند
گلستان را سرو نوخیز قدش از سلیم تهرانی غزل 541
1. گلستان را سرو نوخیز قدش آباد کرد
فتنه را شاگردی مژگان او استاد کرد
زلفت ز من حزین گریزد از سلیم تهرانی غزل 542
1. زلفت ز من حزین گریزد
این خوشه ز خوشه چین گریزد
ز مرگم گر غبار غم که در دل از سلیم تهرانی غزل 543
1. ز مرگم گر غبار غم که در دل بود، برخیزد
چو شمع کشته از لوح مزارم دود برخیزد
بی‌نیازی عارفان را کارسازی از سلیم تهرانی غزل 544
1. بی‌نیازی عارفان را کارسازی می‌کند
سرو از آزادی خود سرفرازی می‌کند
از فروغ چهره، گلخن را چو از سلیم تهرانی غزل 545
1. از فروغ چهره، گلخن را چو گلشن می‌کند
از نگاه گرم، شمع کشته روشن می‌کند
سرشک شوق تو آبی به جوی ما از سلیم تهرانی غزل 546
1. سرشک شوق تو آبی به جوی ما آورد
غبار کوی تو رنگی به روی ما آورد
با عشق، کی مراتب امید شد از سلیم تهرانی غزل 547
1. با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟
گردید سایه پست، چو خورشید شد بلند
دلم آن زلف سیه برد و تغافل از سلیم تهرانی غزل 548
1. دلم آن زلف سیه برد و تغافل دارد
که سر زلف ندارد، خم کاکل دارد
دود از جگرم زمزمه ی چنگ از سلیم تهرانی غزل 549
1. دود از جگرم زمزمه ی چنگ برآورد
این نغمه ندانم به چه آهنگ برآورد
در چمنم شمشاد من گر شانه از سلیم تهرانی غزل 550
1. در چمنم شمشاد من گر شانه بر کاکل زند
باد از هر سو که آید طعنه بر سنبل زند