بر رخت راه نگاه از گلستان بیرون رود از سلیم تهرانی غزل 527
1. بر رخت راه نگاه از گلستان بیرون رود
شانه در زلف تو از موی میان بیرون رود
کرده ام در گوشه ی ایران قناعت کار خود از سلیم تهرانی غزل 528
1. کرده ام در گوشه ی ایران قناعت کار خود
بس بود هندوستانم سایه ی دیوار خود
خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل ندهد از سلیم تهرانی غزل 529
1. خنده ی شوخ تو فرصت به تغافل ندهد
زلف در بردن دل صرفه به کاکل ندهد
صبرم از درد تو تکلیف مداوا می‌کند از سلیم تهرانی غزل 530
1. صبرم از درد تو تکلیف مداوا می‌کند
از سر زلف تو دل را چون گره وا می‌کند
دل بی‌لبت شکفته به ساغر نمی‌شود از سلیم تهرانی غزل 531
1. دل بی‌لبت شکفته به ساغر نمی‌شود
کاری‌ست این که بی‌تو میسر نمی‌شود
نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید از سلیم تهرانی غزل 532
1. نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید
از او چو غنچه دل مستمند می‌روید
دگر عشق بر جان غم پرورم زد از سلیم تهرانی غزل 533
1. دگر عشق بر جان غم پرورم زد
چو پروانه آتش به بال و پرم زد
کرشمهٔ تو اگر دست از شراب کشد از سلیم تهرانی غزل 534
1. کرشمهٔ تو اگر دست از شراب کشد
ز باده، دست و دهن را سبو به آب کشد
آیینه از خیال رخش آفتاب شد از سلیم تهرانی غزل 535
1. آیینه از خیال رخش آفتاب شد
جام تهی ز یاد لبش پر شراب شد
بعد ازین از باغ در گلخن وطن خواهیم کرد از سلیم تهرانی غزل 536
1. بعد ازین از باغ در گلخن وطن خواهیم کرد
ترک همچشمی مرغان چمن خواهیم کرد
بس که بر من چشم او افسون سودا می دمد از سلیم تهرانی غزل 537
1. بس که بر من چشم او افسون سودا می دمد
جای ناخن، حلقه ی زنجیرم از پا می دمد
گل از هوای تو در رنگ و بو نمی‌گنجد از سلیم تهرانی غزل 538
1. گل از هوای تو در رنگ و بو نمی‌گنجد
ز شوق لعل تو می در سبو نمی‌گنجد