لب تو ساغر می را نمک به کار کند از سلیم تهرانی غزل 503
1. لب تو ساغر می را نمک به کار کند
رخ تو آینه را چشم اشکبار کند
چو می فروش به مینا شراب ناب کند از سلیم تهرانی غزل 504
1. چو می فروش به مینا شراب ناب کند
اشاره ای ز تنک ظرفی شراب کند
هرکه دلتنگ است کی در عشق چون من می‌شود از سلیم تهرانی غزل 505
1. هرکه دلتنگ است کی در عشق چون من می‌شود
کز دلم تا بگذرد پیکان چو سوزن می‌شود
چو حسن پرده گشا از پی نظاره شود از سلیم تهرانی غزل 506
1. چو حسن پرده گشا از پی نظاره شود
ظهور صورت شیرین ز سنگ خاره شود
کار من خراب ندانم کجا رسد از سلیم تهرانی غزل 507
1. کار من خراب ندانم کجا رسد
موجی اگر به کلبه ام از بوریا رسد
فلک دایم به قصد مردم وارسته می‌گردد از سلیم تهرانی غزل 508
1. فلک دایم به قصد مردم وارسته می‌گردد
چو صیادی که در دنبال صید خسته می‌گردد
مشکل که یاد ما به قدح نوشی آورد از سلیم تهرانی غزل 509
1. مشکل که یاد ما به قدح نوشی آورد
دوری ست نشأه ای که فراموشی آورد
بهار رفته ز بس دل‌پذیر می‌آید از سلیم تهرانی غزل 510
1. بهار رفته ز بس دل‌پذیر می‌آید
ز بیضه مرغ چمن در صفیر می‌آید
کجاست عشق که آتش فروز آه شود از سلیم تهرانی غزل 511
1. کجاست عشق که آتش فروز آه شود
مرا به چشمه ی تحقیق، خضر راه شود
خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند از سلیم تهرانی غزل 512
1. خودپرستند بتان، خیل خدا نشناسند
بر دل خسته ی مرهم طلبان الماسند
باده در جام خمار من دلگیر کنید از سلیم تهرانی غزل 513
1. باده در جام خمار من دلگیر کنید
شوق پروانه ام، از شعله مرا سیر کنید
بازم از ابر قدح برقی به خرمن ریختند از سلیم تهرانی غزل 514
1. بازم از ابر قدح برقی به خرمن ریختند
آتش را از شراب نساب روغن ریختند