ز گریه گشت مرا دیده ی خراب سفید از سلیم تهرانی غزل 467
1. ز گریه گشت مرا دیده ی خراب سفید
به رنگ گل که شود در میان آب سفید
چشم توام ز هوش تهیدست می کند از سلیم تهرانی غزل 468
1. چشم توام ز هوش تهیدست می کند
یک سرمه دان شراب، مرا مست می کند!
شورش منصور را آخر سرم معراج شد از سلیم تهرانی غزل 469
1. شورش منصور را آخر سرم معراج شد
مغزم از آشفتگی چون پنبهٔ حلاج شد
دلم در باغ نتوانست امشب خواب راحت کرد از سلیم تهرانی غزل 470
1. دلم در باغ نتوانست امشب خواب راحت کرد
سحر را شورش مرغان به من صبح قیامت کرد
دلم چو لاله در اطراف باغ می رقصد از سلیم تهرانی غزل 471
1. دلم چو لاله در اطراف باغ می رقصد
جنون ز بوی گلم در دماغ می رقصد
از گریبان سر نیاوردم برون تا چاک شد از سلیم تهرانی غزل 472
1. از گریبان سر نیاوردم برون تا چاک شد
دست بر سر داشتم چندان که دستم خاک شد
به دست آیینه از عکس رخش گلدسته را ماند از سلیم تهرانی غزل 473
1. به دست آیینه از عکس رخش گلدسته را ماند
ز شانه زلف او هندوی ترکش بسته را ماند
چو آیینه خیالش در دلم بسیار می‌گردد از سلیم تهرانی غزل 474
1. چو آیینه خیالش در دلم بسیار می‌گردد
تَذَرْوی در میان سبزهٔ زنگار می‌گردد
خون بی تابان به محشر نیست بی گفت و شنید از سلیم تهرانی غزل 475
1. خون بی تابان به محشر نیست بی گفت و شنید
کشتن سیماب، دارد دعوی خون شهید
نوبهار آمد که روی باغ را گلگون کند از سلیم تهرانی غزل 476
1. نوبهار آمد که روی باغ را گلگون کند
سوز را در رقص آرد، بید را مجنون کند
چه غم دارد مرا از خویش اگر محروم می‌سازد از سلیم تهرانی غزل 477
1. چه غم دارد مرا از خویش اگر محروم می‌سازد
که شمع بزم ما پروانه را از موم می‌سازد
نکته سنجان! صفحه را از وصف می گلگون کنید از سلیم تهرانی غزل 478
1. نکته سنجان! صفحه را از وصف می گلگون کنید
مصرعی در پای هر سرو چمن موزون کنید