ز می به آب فتادن مرا زیان از سلیم تهرانی غزل 455
1. ز می به آب فتادن مرا زیان دارد
شکسته رنگی من بار زعفران دارد
همچو مرغ از دست من پیمانهٔ از سلیم تهرانی غزل 456
1. همچو مرغ از دست من پیمانهٔ مل می‌پرد
دامن گل از کفم چون بال بلبل می‌پرد
چو شعله آن گل رویم به روی از سلیم تهرانی غزل 457
1. چو شعله آن گل رویم به روی خار کشید
به جای سرمه به چشمم خط غبار کشید
ساقی ما که بسی چشم و دل از از سلیم تهرانی غزل 458
1. ساقی ما که بسی چشم و دل از پی دارد
هم می و هم مژه دارد، دگری کی دارد
عشق آشوب دل و جوش درون می از سلیم تهرانی غزل 459
1. عشق آشوب دل و جوش درون می آرد
گل این باغ نبویی که جنون می آرد
از دیر و کعبه تا به دو جانب از سلیم تهرانی غزل 460
1. از دیر و کعبه تا به دو جانب دو خانه ماند
چون قبضه ی کمان دل ما در میانه ماند
دلم به سینه ز ننگ سخنوری از سلیم تهرانی غزل 461
1. دلم به سینه ز ننگ سخنوری خون شد
نیم غلام کسی، نامم از چه موزون شد؟
چشم پرافسون او سحرآفرینی از سلیم تهرانی غزل 462
1. چشم پرافسون او سحرآفرینی می‌کند
تیر مژگانش ز شوخی دل‌نشینی می‌کند
همای شوق من بر قاف همت آشیان از سلیم تهرانی غزل 463
1. همای شوق من بر قاف همت آشیان دارد
قناعت می کند تا در تن خود استخوان دارد
دلم آسوده شد تا در خم زلفش از سلیم تهرانی غزل 464
1. دلم آسوده شد تا در خم زلفش مکان دارد
چو آن مرغی که بر شاخ بلندی آشیان دارد
وقت آن شد که جنون رخت به از سلیم تهرانی غزل 465
1. وقت آن شد که جنون رخت به صحرا ببرد
دست خود سبزه سوی گردن مینا ببرد
ای به خورشید سیاهی زده از سلیم تهرانی غزل 466
1. ای به خورشید سیاهی زده از روی سفید
ماه نو را ز رهت گرد بر ابروی سفید