چنان به عشق تو دل با زمانه از سلیم تهرانی غزل 443
1. چنان به عشق تو دل با زمانه شک دارد
که جنگ بر سر کوی تو با فلک دارد
به راه شوق، خضر جستجو چه از سلیم تهرانی غزل 444
1. به راه شوق، خضر جستجو چه می داند
نشان چشمه ز من پرس، او چه می داند
مژگان من وظیفهٔ خوناب از سلیم تهرانی غزل 445
1. مژگان من وظیفهٔ خوناب می‌خورد
غواض نان ز سفرهٔ گرداب می‌خورد
ز خنده آب بقا را به تشنه از سلیم تهرانی غزل 446
1. ز خنده آب بقا را به تشنه شور کند
به زهر چشم، مگس را ز شهد دور کند
خوش آنکه خسته دلان می ز از سلیم تهرانی غزل 447
1. خوش آنکه خسته دلان می ز جام ژرف کشند
چو نقطه از دهن تنگ یار، حرف کشند
شد بناگوش، چو صبحم همه از سلیم تهرانی غزل 448
1. شد بناگوش، چو صبحم همه یکبار سفید
موی سر بر سر من گشت چو دستار سفید
قدح بر چشمهٔ خورشید در از سلیم تهرانی غزل 449
1. قدح بر چشمهٔ خورشید در جوهر شرف دارد
چرا خرم نباشد تاک، فرزند خلف دارد
اضطراب شعله را داغم به از سلیم تهرانی غزل 450
1. اضطراب شعله را داغم به گلخن می‌دهد
پیچ و تاب رشته را زخمم به سوزن می‌دهد
ز بس اندیشه از آشوب ملک از سلیم تهرانی غزل 451
1. ز بس اندیشه از آشوب ملک جم، نگین دارد
همیشه نقره خنگ خویش را در زیر زین دارد
بلبل ما ناله بر آهنگ غربت از سلیم تهرانی غزل 452
1. بلبل ما ناله بر آهنگ غربت ساز کرد
باغ را چون بال خود برهم زد و پرواز کرد
عاشق پرشِکوه خاموش از از سلیم تهرانی غزل 453
1. عاشق پرشِکوه خاموش از تغافل می‌شود
طوطی از آیینه چون رو دید، بلبل می‌شود
تنها من ضعیف ندارم بدن از سلیم تهرانی غزل 454
1. تنها من ضعیف ندارم بدن کبود
عشقم چنان فشرده که شد پیرهن کبود