تا مرا تعلیم عشق او نواپرداز از سلیم تهرانی غزل 419
1. تا مرا تعلیم عشق او نواپرداز کرد
هر سر مو کز تنم سر زد، صدای ساز کرد
آنکه در پیری می عشرت به از سلیم تهرانی غزل 420
1. آنکه در پیری می عشرت به ساغر می‌کند
در کنار بام، مستی چون کبوتر می‌کند
اسیر عشق تو سود و زیان چه از سلیم تهرانی غزل 421
1. اسیر عشق تو سود و زیان چه می داند
گل چراغ، بهار و خزان چه می داند
از نفس آنچه دلم دید، ز زنجیر از سلیم تهرانی غزل 422
1. از نفس آنچه دلم دید، ز زنجیر ندید
گریه را چون سخن عشق گلوگیر ندید
اهل شیراز، بهشتی صفتان از سلیم تهرانی غزل 423
1. اهل شیراز، بهشتی صفتان دهرند
هرکه را مار غمی زهر زند، پازهرند
غریبی را به من عشقت وطن از سلیم تهرانی غزل 424
1. غریبی را به من عشقت وطن کرد
بیابان را به چشم من چمن کرد
رسید آن مست و از گردن صراحی از سلیم تهرانی غزل 425
1. رسید آن مست و از گردن صراحی در بغل دارد
سوار است و گلستان را سمندش بر کفل دارد
روزگار از چمن وصل توام از سلیم تهرانی غزل 426
1. روزگار از چمن وصل توام دور افکند
آن سرشکم که مرا از مژه ی حور افکند
خورشید از نمود رخت بی نمود از سلیم تهرانی غزل 427
1. خورشید از نمود رخت بی نمود شد
آتش زبس که سوخت ز شوق تو، دود شد
چون در دلش ز لعل تو اندیشه از سلیم تهرانی غزل 428
1. چون در دلش ز لعل تو اندیشه بگذرد
می چون عرق ز پیرهن شیشه بگذرد
خراب لعل لبت کی شراب می‌گیرد از سلیم تهرانی غزل 429
1. خراب لعل لبت کی شراب می‌گیرد
که چشم را نمک او چو خواب می‌گیرد
کامم ز جهان گوهر نایاب از سلیم تهرانی غزل 430
1. کامم ز جهان گوهر نایاب برآمد
نانم ز صدف خشکتر از آب برآمد