در چمن دوش صبا بوی تو سودا از سلیم تهرانی غزل 372
1. در چمن دوش صبا بوی تو سودا می‌کرد
گل به کف داشت زر و غنچه گره وامی‌کرد
دامان طرب بهار افشاند از سلیم تهرانی غزل 373
1. دامان طرب بهار افشاند
گل بر سر روزگار افشاند
خوش آن عاشق که خون از دیدهٔ از سلیم تهرانی غزل 374
1. خوش آن عاشق که خون از دیدهٔ نمناک او ریزد
چو لاله داغ دل از سینهٔ صد چاک او ریزد
به غیر کار جفا آسمان نمی‌داند از سلیم تهرانی غزل 375
1. به غیر کار جفا آسمان نمی‌داند
خموش باش که گردون زبان نمی‌داند
قاصد، دیگر به تو کم می‌رسد از سلیم تهرانی غزل 376
1. قاصد، دیگر به تو کم می‌رسد
نامه به مرغان حرم می‌رسد
چشم من ناز توتیا نکشد از سلیم تهرانی غزل 377
1. چشم من ناز توتیا نکشد
غنچه ام منت صبا نکشد
آن کس که ز آسوده دلی رنگ از سلیم تهرانی غزل 378
1. آن کس که ز آسوده دلی رنگ برآرد
گر شیشه گذارد به بغل، سنگ برآرد
عشق دل‌ها را به آن زلف چو از سلیم تهرانی غزل 379
1. عشق دل‌ها را به آن زلف چو سنبل می‌دهد
زلف چون دلگیر می‌گردد، به کاکل می‌دهد
بی قراران گر ز کوی او برون از سلیم تهرانی غزل 380
1. بی قراران گر ز کوی او برون گامی نهند
پیش پای خویشتن از نقش پا دامی نهند
مطلب بجز آزار ز مطلوب نباشد از سلیم تهرانی غزل 381
1. مطلب بجز آزار ز مطلوب نباشد
خوب است که معشوق به کس خوب نباشد
مرا بر حاصل کس نیست امید از سلیم تهرانی غزل 382
1. مرا بر حاصل کس نیست امید
از آنم دل کشد بر سایهٔ بید
به من هردم ز روی مهربانی از سلیم تهرانی غزل 383
1. به من هردم ز روی مهربانی یار می‌پیچد
به آن گرمی که گویی شعله‌ای بر خار می‌پیچد