دارم هوس رخصت آهی و دگر از سلیم تهرانی غزل 348
1. دارم هوس رخصت آهی و دگر هیچ
چون صورت چین از تو نگاهی و دگر هیچ
بیخودی از گل روی تو کند از سلیم تهرانی غزل 349
1. بیخودی از گل روی تو کند بلبل صبح
گل شب بو شود از نکهت زلفت گل صبح
خوش آن دمی که لبم گردد آشنای از سلیم تهرانی غزل 350
1. خوش آن دمی که لبم گردد آشنای قدح
به پای خم سر خود را نهم به جای قدح
ای کشیده می از قرابهٔ صبح از سلیم تهرانی غزل 351
1. ای کشیده می از قرابهٔ صبح
خفته بر مخمل دوخوابهٔ صبح
بر ما دمی نمی گذرد بی شراب از سلیم تهرانی غزل 352
1. بر ما دمی نمی گذرد بی شراب تلخ
تا چند همچو ابر توان خورد آب تلخ
حاصل من نیست از شهد سخن از سلیم تهرانی غزل 353
1. حاصل من نیست از شهد سخن جز کام تلخ
د دهن من زبان تلخ است چون بادام تلخ
شد باغ از بهار، سفید و سیاه از سلیم تهرانی غزل 354
1. شد باغ از بهار، سفید و سیاه و سرخ
مرغان شاخسار، سفید و سیاه و سرخ
سودی به ره عشق ز تدبیر نباشد از سلیم تهرانی غزل 355
1. سودی به ره عشق ز تدبیر نباشد
یک کار نکردیم که تقصیر نباشد
زبان که یاد دل بوالفضول از سلیم تهرانی غزل 356
1. زبان که یاد دل بوالفضول می‌آرد
سند به دعوی ملک نزول می‌آرد
طالع من شد ضعیف از بس غم از سلیم تهرانی غزل 357
1. طالع من شد ضعیف از بس غم افلاک خورد
رنگ و روی اخترم زرد است از بس خاک خورد
چند چون مرغ کسی بادیه پیما از سلیم تهرانی غزل 358
1. چند چون مرغ کسی بادیه پیما باشد؟
زر ماهی ز سفر کردن دریا باشد
زین چرخ ستمکشان نرستند از سلیم تهرانی غزل 359
1. زین چرخ ستمکشان نرستند
هرچند که همچو برق جستند