چون شحنه مرا پنجه ی تقدیر گرفته ست از سلیم تهرانی غزل 336
1. چون شحنه مرا پنجه ی تقدیر گرفته ست
کو آنکه بپرسد به چه تقصیر گرفته ست
از مصلحت الفت به من پیر گرفته ست از سلیم تهرانی غزل 337
1. از مصلحت الفت به من پیر گرفته ست
این تجربه را از شکر و شیر گرفته ست
از عیش دل مرا چه رنگ است از سلیم تهرانی غزل 338
1. از عیش دل مرا چه رنگ است
این آینه در طلسم زنگ است
زین پس سر مینای می ناب سلامت! از سلیم تهرانی غزل 339
1. زین پس سر مینای می ناب سلامت!
تا چند توان گفت که نواب سلامت!
لطف این دلشکنان [در حق] ما معلوم است از سلیم تهرانی غزل 340
1. لطف این دلشکنان [در حق] ما معلوم است
هر که دارد کرمی، آن به گدا معلوم است
هر کجا حرف تو آید به میان، گل گوش است از سلیم تهرانی غزل 341
1. هر کجا حرف تو آید به میان، گل گوش است
همه تن شمع زبان است، ولی خاموش است
ز دیده اشک چکد روز وصل یار عبث از سلیم تهرانی غزل 342
1. ز دیده اشک چکد روز وصل یار عبث
که آب جوی رود موسم بهار عبث
با مدعی گذشته ام بر کنار بحث از سلیم تهرانی غزل 343
1. با مدعی گذشته ام بر کنار بحث
در کوی عشق شعله ندارد به خار بحث
زاهد بیا و پرده برافکن ز راز خبث از سلیم تهرانی غزل 344
1. زاهد بیا و پرده برافکن ز راز خبث
ما دمکش توایم به آهنگ ساز خبث
به من ز یاد رخ اوست گلستان محتاج از سلیم تهرانی غزل 345
1. به من ز یاد رخ اوست گلستان محتاج
چو گل فروش نیم من به باغبان محتاج
گلی به رنگ رخش گلستان ندارد هیچ از سلیم تهرانی غزل 346
1. گلی به رنگ رخش گلستان ندارد هیچ
بهار گلشن حسنش خزان ندارد هیچ
شیخ است و خودآرایی بسیار و دگر هیچ از سلیم تهرانی غزل 347
1. شیخ است و خودآرایی بسیار و دگر هیچ
چون صبح، همین شانه و دستار و دگر هیچ