در مقام بی خطر، آزادگان از سلیم تهرانی غزل 324
1. در مقام بی خطر، آزادگان را خواب نیست
جوهر آیینه را دلگیری از گرداب نیست
حسن با مهر و وفا بیگانه از سلیم تهرانی غزل 325
1. حسن با مهر و وفا بیگانه است
هر که عاشق می شود، دیوانه است
از خم زلفش دلم با آه و افغان از سلیم تهرانی غزل 326
1. از خم زلفش دلم با آه و افغان بازگشت
مدتی در هند بود، آخر پریشان بازگشت
آن قدر سوزی که خواهد شعله از سلیم تهرانی غزل 327
1. آن قدر سوزی که خواهد شعله با آه من است
هر زر داغی که دارد عشق، تنخواه من است
نشان هستی من چون حباب پیرهن از سلیم تهرانی غزل 328
1. نشان هستی من چون حباب پیرهن است
ز ضعف، بند قبای من آستین من است
قصه ی منصور را سر کرده است از سلیم تهرانی غزل 329
1. قصه ی منصور را سر کرده است
باز صوفی از کجا بر کرده است
چو مجنون بر زبانم حرف او از سلیم تهرانی غزل 330
1. چو مجنون بر زبانم حرف او افسانهٔ لیلی‌ست
کسی کو آشنای او بود، بیگانهٔ لیلی‌ست
عاشقانیم، به ما طعنه ی از سلیم تهرانی غزل 331
1. عاشقانیم، به ما طعنه ی دیگر خود نیست
گر بود دامن ما پاره، ولی تر خود نیست
گر عاشقی، از گنه چه باک از سلیم تهرانی غزل 332
1. گر عاشقی، از گنه چه باک است
خورشید به هرچه تافت پاک است
مرا گوش از بهر پیغام اوست از سلیم تهرانی غزل 333
1. مرا گوش از بهر پیغام اوست
زبان در دهن از پی نام اوست
همه تن خون دل من همچو دهان از سلیم تهرانی غزل 334
1. همه تن خون دل من همچو دهان زخم است
همه اندام من از درد، مکان زخم است
عشق خونریز که شیر مست است از سلیم تهرانی غزل 335
1. عشق خونریز که شیر مست است
به دل از تیر تو در نی بست است