از مشک چین مگو، که در آن از سلیم تهرانی غزل 193
1. از مشک چین مگو، که در آن زلف چین پر است
برچین بساط سرمه که چشمش ازین پر است
گل نشاط به بزم شراب پامال از سلیم تهرانی غزل 194
1. گل نشاط به بزم شراب پامال است
پیاله در کف مستان چراغ اقبال است
چون صراحی، خنده‌ام با از سلیم تهرانی غزل 195
1. چون صراحی، خنده‌ام با چشم گریان آشناست
همچو گل چاک گریبانم به دامان آشناست
در وادی وفا ره و رفتار نازک از سلیم تهرانی غزل 196
1. در وادی وفا ره و رفتار نازک است
چون رنگ گل، طبیعت هر خار نازک است
چه منت است اگر شیوه ی وفا از سلیم تهرانی غزل 197
1. چه منت است اگر شیوه ی وفا آموخت؟
محبتی که به ما می کند، ز ما آموخت
شوق بی حد شد و رسوایی دل از سلیم تهرانی غزل 198
1. شوق بی حد شد و رسوایی دل نزدیک است
جامه ام بس که دراز است، به گل نزدیک است
باغبان را چشم لطف از مصلحت از سلیم تهرانی غزل 199
1. باغبان را چشم لطف از مصلحت بر سوی ماست
احتیاج زعفران زارش به آب روی ماست
دلا ز دام صفیری به گلستان از سلیم تهرانی غزل 200
1. دلا ز دام صفیری به گلستان بفرست
به دست ناله دعایی به بلبلان بفرست
آنکه در شور آورد شوریده از سلیم تهرانی غزل 201
1. آنکه در شور آورد شوریده حالان را می است
ناله ی نی بر دل آشفتگان تیر نی است
دل بی لب او خراب خفته ست از سلیم تهرانی غزل 202
1. دل بی لب او خراب خفته ست
مستی ز غم شراب خفته ست
کی بزم اسیران ترا شمع و از سلیم تهرانی غزل 203
1. کی بزم اسیران ترا شمع و چراغ است
اینجا پر پروانه سیه چون پر زاغ است
دلم ز نسبت روی تو مهربان از سلیم تهرانی غزل 204
1. دلم ز نسبت روی تو مهربان گل است
چو عندلیب همه عمر مدح خوان گل است