دل رمیده ام از خنده ی تو بیزار است از سلیم تهرانی غزل 181
1. دل رمیده ام از خنده ی تو بیزار است
به دیده موج قدح، می گزیده را مار است
مگذر ز دوستی که محبت مبارک است از سلیم تهرانی غزل 182
1. مگذر ز دوستی که محبت مبارک است
ترک وفا مکن که حقیقت مبارک است
چند نالم، دل ز طبع ناله پردازم گرفت از سلیم تهرانی غزل 183
1. چند نالم، دل ز طبع ناله پردازم گرفت
در قفای سرمه از فریاد، آوازم گرفت
چشم او از دست نرگس، جام مخموری گرفت از سلیم تهرانی غزل 184
1. چشم او از دست نرگس، جام مخموری گرفت
کاکلش از زلف سنبل، چین مغروری گرفت
با تو گل را سر و سامان خودآرایی نیست از سلیم تهرانی غزل 185
1. با تو گل را سر و سامان خودآرایی نیست
سرو را پیش تو سرمایه ی رعنایی نیست
بیا که وصل تو گل را بهار دلخواه است از سلیم تهرانی غزل 186
1. بیا که وصل تو گل را بهار دلخواه است
چمن ز رخنهٔ دیوار، چشم بر راه است
تا به کی ای خضر خواهی این چنین غافل نشست از سلیم تهرانی غزل 187
1. تا به کی ای خضر خواهی این چنین غافل نشست
کشتی دریا کشان از لای خم در گل نشست
باز برقی را نظر بر خرمنم افتاده است از سلیم تهرانی غزل 188
1. باز برقی را نظر بر خرمنم افتاده است
اشک خونین را رهی بر دامنم افتاده است
سامان شادمانی و برگ طرب کجاست از سلیم تهرانی غزل 189
1. سامان شادمانی و برگ طرب کجاست
دارم دلی که پاکتر از خانه ی خداست
سبزهٔ خطش دمید و روزگار عاشقی‌ست از سلیم تهرانی غزل 190
1. سبزهٔ خطش دمید و روزگار عاشقی‌ست
فصل گلریزان داغ و نوبهار عاشقی‌ست
کدام گل که به دامن ز نوبهارم نیست؟ از سلیم تهرانی غزل 191
1. کدام گل که به دامن ز نوبهارم نیست؟
ولی چه سود که دستی به آن نگارم نیست
بیا که بی لب لعل تو بس که پیر شده ست از سلیم تهرانی غزل 192
1. بیا که بی لب لعل تو بس که پیر شده ست
شراب کهنه به ساغر به رنگ شیر شده ست