من تاجرم بدکه بازار خویشتن از صفای اصفهانی غزل 119
1. من تاجرم بدکه بازار خویشتن
بر دست نقد جان و خریدار خویشتن
سرخوان وحدت آندم که بدل از صفای اصفهانی غزل 120
1. سرخوان وحدت آندم که بدل صلا زدم من
بسر تمام ملک و ملکوت پا زدم من
گاه دی است و نوبت فصل بهار از صفای اصفهانی غزل 121
1. گاه دی است و نوبت فصل بهار من
بنشسته است یار چو گل در کنار من
بعشق خویش مرا خوی داد از صفای اصفهانی غزل 122
1. بعشق خویش مرا خوی داد دلبر من
دمی نشد که گذارد دل مرا بر من
بتار موی بتی شد سلاسل از صفای اصفهانی غزل 123
1. بتار موی بتی شد سلاسل دل من
ببین بضعف که یکموی شد سلاسل من
پورا بسلطنت رسی این پند از صفای اصفهانی غزل 124
1. پورا بسلطنت رسی این پند گوش کن
تاج سر از غبار در میفروش کن
دور عشقست گر ای نطقه دل از صفای اصفهانی غزل 125
1. دور عشقست گر ای نطقه دل خون باشی
به ازانست کزین دایره بیرون باشی
در دل متجلی شد آن دلبر از صفای اصفهانی غزل 126
1. در دل متجلی شد آن دلبر روحانی
خورشید ازل سر زد زین مشرق نورانی
ز چه کرد با چنین روبر خلق از صفای اصفهانی غزل 127
1. ز چه کرد با چنین روبر خلق خودنمائی
بتم ار نداشت در دل سر دعوی خدائی
بکوی دوست نه جانیست راهبر از صفای اصفهانی غزل 128
1. بکوی دوست نه جانیست راهبر نه تنی
کجاست رسته ز خویشی برون ز ما و منی
در ارض سما نبود آن دلبر از صفای اصفهانی غزل 129
1. در ارض سما نبود آن دلبر هر جائی
منزل نکند الا در سینه سودائی
عیسی عشق ندارد سر درمان از صفای اصفهانی غزل 130
1. عیسی عشق ندارد سر درمان کسی
جان کسادست بسی او نخرد جان کسی