غزلیات در دیوان اشعار صفای اصفهانی

1 عشق رخت براه حقیقت سمند ما خاک درت دوای دل دردمند ما

2 سودائیان عشق توایم و در آتشیم در سوز دائمیم و نباشد گزند ما

3 آمد بدست کوته ما تاب زلف دوست بیدار بود اختر بخت بلند ما

4 خاطر پسند پست و بلندیم در کمال ای جلوه جمال تو خاطر پسند ما

1 بنشین به پس زانو در مصطبه جان‌ها تا چند همی گردی بر گرد بیابان‌ها

2 بگذار سر ای سالک بر پای گدای دل تا تاج نهند از سر در پای تو سلطان‌ها

3 در مزرعه دنیی حاصل نتوان بردن در مزرعه گر بارد از چشم تو باران‌ها

4 با کوه اگر گویم این راز ز هم ریزد گویی دل سنگینت زد پتک به سندان‌ها

1 ذیل طلب نیافته دست یقین ما بگرفت دست عشق سر آستین ما

2 شد آستین عشق بدامان معرفت پیوسته از تحقق حق الیقین ما

3 از معرفت کشید بسر منزل فنا در فقر بود منزلت ماء و طین ما

4 بعد از فنا تجلی توحید حق بدل نازل شد از تنزل روح الامین ما

1 گذشت درگه شاهی ز آسمان سرما که خاک درگه درویش تست افسر ما

2 زند کبوتر ما در هوای بام تو پر شکار نسر حقیقت کند کبوتر ما

3 کمند زلف ترا در خورست گردن شیر که تاب داده ئی از بهر صید لاغر ما

4 بظل رایت خورشید آسمان وجود طلوع کرد ز شرق شهود اختر ما

1 ما رهرو فقریم و فنا راهبر ما بی خویشتنی کو که شود همسفر ما

2 ای آنکه ز خود با خبری در سفر عشق زنهار نیائی که نیابی خبر ما

3 در کار دلم پای منه باک ز جان کن کاین خانه بود فرش ز خون جگر ما

4 در کشور فقر آمده مهمان فنائیم لخت جگر و پاره دل ماحضر ما

1 تجلیگه خود کرد خدا دیده ما را درین دیده در آئید و ببنید خدا را

2 خدا در دل سودا زدگانست بجوئید مجوئید زمین را و مپوئید سما را

3 گدایان در فقر و فنائیم و گرفتیم بپاداش سر و افسر سلطان بقا را

4 خیالات و هواهای بد خود نپسندیم بخندیم خیالات و ببندیم هوی را

1 اگر بعرش کشد دوست فرش ایوان را ز دست دل نتواند کشید دامان را

2 بروی یار که پنهان و آشکار من اوست که اوست نیک نگر آشکار و پنهان را

3 مرا دو دیده بدامان ز درد عشق بریخت بدان مثابه که دامان ابر باران را

4 ز زلف اوست پریشانی دل همه جمع اگر ز جمع توان برد پی پریشان را

1 باز دل را دست جان آمد بدست طره آن دلستان آمد بدست

2 آن سر زلف سیاه دلفریب با هزاران داستان آمد بدست

3 آنچه از آبادی دین شد خراب در خرابات مغان آمد بدست

4 گر چه دل ویرانه شد از عشق دوست لیک گنج شایگان آمد بدست

1 بدرس دل سر زانوی ماست مکتب ما دلست همنفس روز و همدم شب ما

2 حکایت سر زلف تو ذکر دایم دل فسانه غم عشق تو درس مکتب ما

3 بود پدید که خورشید راست آینه آب چنانکه روی تو را سینه مهذب ما

4 دل آنچه در طلبش می شتافت یافت ز خود بهر زه سنگ طلب سود سم مرکب ما

1 ای طایر قدوسی بر تن متن و تن‌ها داری پس ازین زندان بر عرش نشیمن‌ها

2 با زاغ سیه بودی یکچند درین مجلس با روح قدس پری زین بعد به گلشن‌ها

3 از خوف توان رستن در مردن حیوانی دارد پسر انسان بر چرخ چه ماءمنها

4 هرگز بنمیرد کس گر بار دوم زاید تا بار دوم زادن داریم چه مردن‌ها