مطالع در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟ لازم افتاده است خوی زشت، روی زشت را

1 چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را می‌توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را

1 چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را بی‌زبان کرده است سحر غمزه‌ات اعجاز را

1 چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟

1 از دست کار رفته بود پیش، کار ما در برگریز جوش زند نوبهار ما

1 گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما پروای تیغ کوه ندارد پلنگ ما

1 زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما گردید رفته رفته زمین آسمان ما

1 تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟ می ریزم، اگر دست دهد، خون حنا را!

1 بگذار شود زیر و زبر جسم گران را تا چند عمارت کنی این گور روان را؟

1 بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را نی صور سرافیل بود مرده دلان را