زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1
1. زشت‌رو چون سازد از خود دور خوی زشت را؟
لازم افتاده است خوی زشت، روی زشت را
چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را از صائب تبریزی دیوان اشعار 2
1. چرخ می‌داند عیار آه پرتأثیر را
می‌توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را
چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را از صائب تبریزی دیوان اشعار 3
1. چشم صیاد تو ترسانده است چشم ناز را
بی‌زبان کرده است سحر غمزه‌ات اعجاز را
چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را از صائب تبریزی دیوان اشعار 4
1. چون دریغ از دیده داری حسن ذات خویش را
از چه دادی عرض بر عالم صفات خویش را؟
از دست کار رفته بود پیش، کار ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 5
1. از دست کار رفته بود پیش، کار ما
در برگریز جوش زند نوبهار ما
گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 6
1. گردون سنگدل نبود مرد جنگ ما
پروای تیغ کوه ندارد پلنگ ما
زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما از صائب تبریزی دیوان اشعار 7
1. زد غوطه بس که در تن خاکی روان ما
گردید رفته رفته زمین آسمان ما
تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 8
1. تا چند نهد روی به رو آن کف پا را؟
می ریزم، اگر دست دهد، خون حنا را!
بگذار شود زیر و زبر جسم گران را از صائب تبریزی دیوان اشعار 9
1. بگذار شود زیر و زبر جسم گران را
تا چند عمارت کنی این گور روان را؟
بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 10
1. بیدار کند بانگ نی افسرده دلان را
نی صور سرافیل بود مرده دلان را
کلید فتح بود از دل شکسته گدا را از صائب تبریزی دیوان اشعار 11
1. کلید فتح بود از دل شکسته گدا را
در گشاده روزی است چشم بسته گدا را
قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 12
1. قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را
چه حاجت است به طبل رحیل ریگ روان را؟