من آن وحشی غزالم دامن صحرای امکان را از صائب تبریزی دیوان اشعار 13
1. من آن وحشی غزالم دامن صحرای امکان را
که می‌لرزم ز هر جانب غباری می‌شود پیدا
گرفتم سهل سوز عشق را اول، ندانستم از صائب تبریزی دیوان اشعار 14
1. گرفتم سهل سوز عشق را اول، ندانستم
که صد دریای آتش از شراری می‌شود پیدا
دل عاشق ز گلگشت چمن آزرده‌تر گردد از صائب تبریزی دیوان اشعار 15
1. دل عاشق ز گلگشت چمن آزرده‌تر گردد
که هر شاخ گلی دامی است مرغ رشته برپا را
هوس هر چند گستاخ است، عذرش صورتی دارد از صائب تبریزی دیوان اشعار 16
1. هوس هر چند گستاخ است، عذرش صورتی دارد
به یوسف می‌توان بخشید تقصیر زلیخا را
نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می‌برد ما را از صائب تبریزی دیوان اشعار 17
1. نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می‌برد ما را
به گلشن لذت ترک تماشا می‌برد ما را
مکن تکلیف همراهی به ما ای سیل پا در گل از صائب تبریزی دیوان اشعار 18
1. مکن تکلیف همراهی به ما ای سیل پا در گل
که دست از جان خود شستن به دریا می‌برد ما را
چون گل ز ساده لوحی، در خواب ناز بودیم از صائب تبریزی دیوان اشعار 19
1. چون گل ز ساده لوحی، در خواب ناز بودیم
اشک وداع شبنم، بیدار کرد ما را
نخل ما را ثمری نیست به جز گرد ملال از صائب تبریزی دیوان اشعار 20
1. نخل ما را ثمری نیست به جز گرد ملال
طعمهٔ خاک شود هر که فشاند ما را
اگر غفلت نهان در سنگ خارا می‌کند ما را از صائب تبریزی دیوان اشعار 21
1. اگر غفلت نهان در سنگ خارا می‌کند ما را
جوانمردست درد عشق، پیدا می‌کند ما را
ز چشم بد، خدا آن چشم میگون را نگه دارد! از صائب تبریزی دیوان اشعار 22
1. ز چشم بد، خدا آن چشم میگون را نگه دارد!
که در هر گردشی مست تماشا می‌کند ما را
به ماه مصر ز یک پیرهن مضایقه کرد از صائب تبریزی دیوان اشعار 23
1. به ماه مصر ز یک پیرهن مضایقه کرد
چه چشمداشت دگر از وطن بود ما را؟
چو تخم سوخته کز ابر تازه شد داغش از صائب تبریزی دیوان اشعار 24
1. چو تخم سوخته کز ابر تازه شد داغش
ز باده شد غم و اندوه بیشتر ما را