غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا هر قدر افشرده ای دل را، بیفشارم ترا

2 عمرها شد تا کمند آه را چین می کنم بر امید آن که روزی در کمند آرم ترا

3 از لطافت گر چه ممکن نیست دیدن روی تو رو به هر جانب که آرم در نظر دارم ترا

4 در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی بوسه در لعل شراب آلود نگذارم ترا

1 در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا؟ راه دوری پیش داری، رو به پس کردن چرا

2 شکر دولت سایه بر بی سایگان افکندن است این همای خوش نشین را در قفس کردن چرا

3 در خراب آباد دنیای دنی چون عنکبوت تار و پود زندگی دام مگس کردن چرا

4 در ره دوری که می باید نفس در یوزه کرد عمر صرف پوچ گویی چون جرس کرد چرا

1 نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را جذبه من می کشد از صلب آهن آب را

2 ابر چشم من چنین گر گوهر افشانی کند کاسه دریوزه دریا کند گرداب را

3 صبح هر روز از شفق صد کاسه خون بر سر کشد تا در آغوش آورد خورشید عالمتاب را

4 می تواند از دویدن سیل را مانع شدن می کند هر کس عنانداری دل بی تاب را

1 آه می باشد مسلسل خاطر افگار را در درازی نیست کوتاهی شب بیمار را

2 عشق می آرد دل افسرده ما را به شور مطرب از طوفان سزد دریای لنگردار را

3 نیست ممکن عشق را در سینه پنهان داشتن قرب این آیینه طوطی می کند زنگار را

4 سایه مژگان گرانی می کند بر چشم یار از پرستاران بود بیماری این بیمار را

1 نغمه آرام از من دیوانه می‌سازد جدا خواب را از دیده این افسانه می‌سازد جدا

2 پرده شرم است مانع در میان ما و دوست شمع را فانوس از پروانه می‌سازد جدا

3 موج از دامان دریا برندارد دست خویش جان عاشق را که از جانانه می‌سازد جدا؟

4 هرکجا سنگین‌دلی در سنگلاخ دهر هست سنگ از بهر من دیوانه می‌سازد جدا

1 داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را گوهر از گرد یتیمی کرد ساحل بحر را

2 همت سرشار از بی سایلی خون می خورد کز گهر باشد هزاران عقده در دل بحر را

3 عشق دریا دل نمی اندیشد از زخم زبان کی خلد در دل خس و خاشاک ساحل بحر را

4 در غریبی کی فتند از جستجو روشندلان؟ در سفر کردن به جز خود نیست منزل بحر را

1 نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را زخمی دندان کند لعلت لب افسوس را

2 ناله و افغان من از لنگر تمکین اوست بت ز خاموشی به فریاد آورد ناقوس را

3 خط چنین گر تنگ سازد بر دهانش جای بوس می کند گنجینه گوهر کف افسوس را

4 گردش نه آسمان از آه آتشبار ماست شمع می آرد به چرخ از دود خود فانوس را

1 نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا سایه می بوسد زمین از دور، آهوی ترا

2 نیستم شایسته گر نظاره روی ترا سجده ای از دور دارم طاق ابروی ترا

3 پله ناز تو دارد نازنینان را سبک کوه تمکین سنگ کم باشد ترازوی ترا

4 با سمن چون نسبت آن پیکر سیمین کنم؟ بستر گل، خار ناسازست پهلوی ترا

1 می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را می کند از آب عریان، دشنه فولاد را

2 سرو از قمری به سر صد مشت خاکستر فشاند تا به سنبل راه دادی شانه شمشاد را

3 این گل روی عرقناکی که من دیدم ازو دسته گل می کند آیینه فولاد را

4 چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم آشیان کردم تصور ،خانه صیاد را

1 مد احسان است بسم الله دیوان صبح را ره به مضمون می توان بردن ز عنوان صبح را

2 صادقان را بهر روزی زحمتی در کار نیست کز تنور سرد، گرم آید برون نان صبح را

3 گر چه در ابر سفید امید باران کمترست فیض می بارد ز سیما همچو باران صبح را

4 می زداید گریه از آیینه دل تیرگی اشک انجم می نماید پاکدامان صبح را