رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 رویت نه می است و عقل بگریزد از او زلفت نه غم است و دل بپرهیزد از او

2 نی نیست لبت چرا شکر خیزد از او تو می روی و شکر همی ریزد از او

1 تا نرگس چشم تو زبونم کرده است از باغ مراد دل برونم کرده است

2 چون پشت بنفشه سرنگونم کرده است چون روی گل آلوده به خونم کرده است

1 تا باد عتاب تو به من روی نهاد بی جرم مرا چو خاک برداد به باد

2 تا کرد دلم زاتش عشقت فریاد از هر مژه ایم جوی آبی بگشاد

1 مرغی که چو ماهیش به آب است نیاز از نسبت بط نی چو بط سینه فراز

2 در آب همی رود همه روز دراز چون توده خاک دید بر گردد باز

1 ای عشق دلم تو خسته ای مرهم کو روی چو مه و زلف خم اندر خم کو

2 در بند غمم بند گشای غم کو در رنج شبم روی سپیده دم کو

1 آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه دیدم شب خویش را چو زلف تو سیاه

2 هم در شب خویش بینم ان شاءالله از عارض تو صبح و زرخسار تو ماه

1 خورشید که یاقوت گری کرد نخست آن پیشه ز یاقوت لبت کرد درست

2 آن کس که لب تو یافت یاقوت نجست یاقوت یکی ز چاکران لب توست

1 با حادثه دهر چه روباه و چه شیر کس را چو بقا نیست چه بد دل چه دلیر

2 امروز چو دی برفت و برنامد دیر فردا که بیاید برود همچو پریر

1 هجر تو وباست هر کجا بر گذرد زو پرده عمر و زندگانی بدرد

2 چشمم به لبت همیشه زان می نگرد گویند که یاقوت وبا را ببرد

1 از بس که کنی ده دلی و ده رایی ده بند ببندی و یکی نگشایی

2 اندر دل یکتای من ای بینایی صد گونه غم است از آن دل ده تایی