رباعیات در دیوان اشعار ادیب صابر

1 با باغ گل و باده گلگون ما را چون دید حسد نمود گردون ما را

2 گرماش ز باغ کرد بیرون ما را سردابه گزید باید اکنون ما را

1 ساقی چو به من دهد می گلگون را گلگون کنم از فروغ او جیحون را

2 چندان به جزع باده دهم هامون را تا مست کنم زیر زمین قارون را

1 آخر برسد به صبح صادق شب ما در برج شرف نور دهد کوکب ما

2 پر شکر شود پس از شکایت لب ما تا زین ظفر نهند بر مرکب ما

1 ای روز تو را وثاق در منزل شب بی زلف تو معزول بود عامل شب

2 تا روز مرا حل نکند مشکل شب نالم ز دل تو هر شبی در دل شب

1 ای مایه هر لطافت ای در خوشاب از هر سخنی چو آتش تیز متاب

2 گر آتش و آب خوانمت هست صواب پاکیزه چو آتشی و بایسته چو آب

1 از غمزه تو تیر بلا پیکان یافت وز نام تو نامه جفا عنوان یافت

2 در تو ز جفا هر چه فلک جست آن یافت با دست حنا بسته وفا نتوان یافت

1 تا نرگس چشم تو زبونم کرده است از باغ مراد دل برونم کرده است

2 چون پشت بنفشه سرنگونم کرده است چون روی گل آلوده به خونم کرده است

1 از فرقت دلبر دل ناشادم هست یادم نکند گرچه از او یادم هست

2 از یک دل او هزار بیدادم هست فریاد کنم که جای فریادم هست

1 جانا لب و غمزه تو نوش و نیش است زان روح به راحت است و زین دل ریش است

2 زان غمزه و لب که دلبریشان کیش است هر چند که رنج هست راحت بیش است

1 دلبر که به کام دل سفر کرد و برفت ما را لب و دیده خشک و تر کرد و برفت

2 دیدار عزیز را به یک عزم سفر از دیده و جان عزیزتر کرد و برفت