باب هشتم در آداب صحبت در گلستان سعدی شیرازی

توانگر فاسق کلوخ زراندود است و درویش صالح شاهد خاک آلود. این دلق موسی است مرقع و آن ریش فرعون مرصع. ,

شدت نیکان روی در فرج دارد و دولت بدان سر در نشیب. ,

2 هر که را جاه و دولت است و بدان خاطری خسته در نخواهد یافت

3 خبرش ده که هیچ دولت و جاه به سرای دگر نخواهد یافت

حسود از نعمت حق بخیل است و بندهٔ بی گناه را دشمن می‌دارد. ,

2 مردکی خشک مغز را دیدم رفته در پوستین صاحب جاه

3 گفتم ای خواجه گر تو بدبختی مردم نیکبخت را چه گناه

4 الا تا نخواهی بلا بر حسود که آن بخت برگشته خود در بلاست

تلمیذ بی ارادت عاشق بی زر است و روندهٔ بی معرفت مرغ بی پر و عالم بی عمل درخت بی بر و زاهد بی علم خانهٔ بی در. ,

مراد از نزول قرآن تحصیل سیرت خوب است نه ترتیل سورت مکتوب. ,

عامی متعبد پیادهٔ رفته است و عالم متهاون سوار خفته. ,

عاصی که دست بر دارد، به از عابد که در سر دارد. ,

4 سرهنگ لطیف خوی دل دار بهتر ز فقیه مردم آزار

یکی را گفتند: عالم بی عمل به چه ماند؟ ,

گفت: به زنبور بی عسل. ,

3 زنبور درشت بی مروت را گوی باری چو عسل نمی‌دهی نیش مزن

مرد بی مروت زن است و عابد با طمع رهزن. ,

2 ای به ناموس کرده جامه سپید بهر پندار خلق و نامه سیاه

3 دست کوتاه باید از دنیا آستین خوه دراز و خوه کوتاه

دو کس را حسرت از دل نرود و پای تغابن از گل بر نیاید: تاجر کشتی شکسته و وارث با قلندران نشسته. ,

2 پیش درویشان بود خونت مباح گر نباشد در میان مالت سبیل

3 یا مرو با یار ازرق پیرهن یا بکش بر خان و مان انگشت نیل

4 دوستی با پیلبانان یا مکن یا طلب کن خانه‌ای در خورد پیل

خلعت سلطان اگر چه عزیز است، جامهٔ خلقان خود به عزت تر و خوان بزرگان اگر چه لذیذ است، خردهٔ انبان خود به لذت تر. ,

2 سرکه از دسترنج خویش و تره بهتر از نان دهخدا و بره

خلاف راه صواب است و عکس رای اولوالالباب، دارو به گمان خوردن و راه نادیده بی کاروان رفتن. ,

امام مرشد محمد غزالی را رحمة الله علیه پرسیدند: چگونه رسیدی بدین منزلت در علوم؟ ,

گفت: بدان که هر چه ندانستم از پرسیدن آن ننگ نداشتم. ,

4 امید عافیت آن گه بود موافق عقل که نبض را به طبیعت شناس بنمایی