هر که در پیش سخن دیگران افتد تا مایهٔ فضلش بدانند، پایهٔ جهلش از سعدی گلستان 83
1. هر که در پیش سخن دیگران افتد تا مایهٔ فضلش بدانند، پایهٔ جهلش معلوم کند.
ریشی درون جامه داشتم و شیخ از آن هر روز بپرسیدی که چون است و از سعدی گلستان 84
1. ریشی درون جامه داشتم و شیخ از آن هر روز بپرسیدی که چون است و نپرسیدی کجاست. دانستم از آن احتراز می‌کند که ذکر همه عضوی روا نباشد و خردمندان گفته‌اند هر که سخن نسنجد، از جوابش برنجد.
دروغ گفتن به ضربت لازم ماند که اگر نیز جراحت درست شود، نشان از سعدی گلستان 85
1. دروغ گفتن به ضربت لازم ماند که اگر نیز جراحت درست شود، نشان بماند. چون برادران یوسف که به دروغی موسوم شدند نیز به راست گفتن ایشان اعتماد نماند. قالَ بَل سَوَّلَت لَکُم اَنفُسُکُم اَمرا.
اَجَلّ کائنات از روی ظاهر آدمیست و اَذلّ موجودات سگ، و به از سعدی گلستان 86
1. اَجَلّ کائنات از روی ظاهر آدمیست و اَذلّ موجودات سگ، و به اتّفاقِ خردمندان سگِ حق شناس به از آدمی ناسپاس.
از نفس پرور هنروری نیاید و بی هنر سروری را نشاید. از سعدی گلستان 87
1. از نفس پرور هنروری نیاید و بی هنر سروری را نشاید.
در انجیل آمده است که ای فرزند آدم! گر توانگری دهمت، مشتغل از سعدی گلستان 88
1. در انجیل آمده است که ای فرزند آدم! گر توانگری دهمت، مشتغل شوی به مال از من و گر درویش کنمت، تنگدل نشینی. پس حلاوت ذکر من کجا دریابی و به عبادت من کی شتابی؟
ارادت بیچون یکی را از تخت شاهی فرو آرد و دیگری را در شکم ماهی از سعدی گلستان 89
1. ارادت بیچون یکی را از تخت شاهی فرو آرد و دیگری را در شکم ماهی نکو دارد.
گر تیغِ قَهر بر کشد، نبی و ولی سر در کشد وگر غمزهٔ لطف بجُنباند، از سعدی گلستان 90
1. گر تیغِ قَهر بر کشد، نبی و ولی سر در کشد وگر غمزهٔ لطف بجُنباند، بَدان به نیکان در رساند.
هر که به تأدیب دنیا راه صواب نگیرد، به تعذیب عقبی گرفتار آید. از سعدی گلستان 91
1. هر که به تأدیب دنیا راه صواب نگیرد، به تعذیب عقبی گرفتار آید. وَلَنُذیقَنَّهُم من العَذاب الأدنی دوُنَ العَذابِ الأکبرِ.
نیکبختان به حکایت و امثال پیشینیان پند گیرند، زآن پیشتر از سعدی گلستان 92
1. نیکبختان به حکایت و امثال پیشینیان پند گیرند، زآن پیشتر که پسینیان به واقعهٔ او مثل زنند.
آن را که گوش ارادت گران آفریده‌اند، چون کند که بشنود و آن را از سعدی گلستان 93
1. آن را که گوش ارادت گران آفریده‌اند، چون کند که بشنود و آن را که کمند سعادت کشان می‌برد، چه کند که نرود؟
گدای نیک انجام به از پادشای بد فرجام. از سعدی گلستان 94
1. گدای نیک انجام به از پادشای بد فرجام.