همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست از رودکی ابیات پراکنده 25
1. همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست
همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست
هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو از رودکی ابیات پراکنده 26
1. هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو
جز که از فریاد و زخمه‌ات خلق را کاتوره خاست
شب قدر وصلت ز فرخندگی از رودکی ابیات پراکنده 27
1. شب قدر وصلت ز فرخندگی
فرح بخش‌تر از فرسنافه است
لاد را بر بنای محکم نه از رودکی ابیات پراکنده 28
1. لاد را بر بنای محکم نه
که نگهدار لاد بنیادست
خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست از رودکی ابیات پراکنده 29
1. خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست
مر نیک بختیم را بر روی او نشانست
بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش از رودکی ابیات پراکنده 30
1. بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش
اگرچه خانهٔ تو نوبهار برهمنست
فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید از رودکی ابیات پراکنده 31
1. فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید
جامهٔ جامه به نیک فاخته گونست
با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست از رودکی ابیات پراکنده 32
1. با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست
بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت
معذورم دارند، که اندوه و غیشت از رودکی ابیات پراکنده 33
1. معذورم دارند، که اندوه و غیشت
و اندوه و غیش من ازان جعد و غیشت
چه گر من همیشه ستا گوی باشم از رودکی ابیات پراکنده 34
1. چه گر من همیشه ستا گوی باشم
ستایم نباشد نکو جز به نامت
بودنت در خاک باشد، بافدم از رودکی ابیات پراکنده 35
1. بودنت در خاک باشد، بافدم
هم چنان کز خاک بود انبودنت
ز مهرش مبادا تهی ایچ دل از رودکی ابیات پراکنده 36
1. ز مهرش مبادا تهی ایچ دل
ز فرمانش خالی مباد ایچ مرج