ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 سنجد چیلان بدو نیمه شده نقطهٔ سرمه به یک یک برزده

1 هست از مغز سرت، ای منگله همچو رش مانده تهی از کشکله

1 بهترین یاران و نزدیکان همه نزد او دارم همیشه اندمه

1 پس بیو بارید ایشان را همه نی شبان را میش زنده، نی رمه

1 جای کرد از بهر بودن کازه‌ای زان که کرده بودشان اندازه‌ای

1 گفت: ای من، مرد خام کل درای پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

1 بینی و گنده دهان داری و نای خایگان غر، هر یکی همچون درای

1 پیسی و ناسور کون و گربه پای خایه غر داری تو، چون اشتر درای

1 آبکندی دور و بس تاریک جای لغز لغزان چون درو بنهند پای

1 زشت و نافرهخته و نابخردی آدمی رویی و در باطن بدی