ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 گنبدی نهمار بر برده، بلند نه ستونش از برون، نه زیر بند

1 کرد روبه یوزواری یک زَغَند خویشتن را زان میان بیرون فگند

1 از تو دارم هر چه در خانه خنور وز تو دارم نیز گندم در کنور

1 با کُروز و خرمی، آهو به دشت می خرامد چون کسی کو مست گشت

1 آبکندی دور و بس تاریک جای لغز لغزان چون درو بنهند پای

1 چون که نالنده بدو گستاخ شد تن درستی آمد و در واخ شد

1 مرد مزدور اندر آغازید کار پیش او دوستان همی زد بی کیار

1 گر بزان شهر با من تاختند من ندانستم چه تنبل ساختند؟

1 ابله و فرزانه را فرجام خاک جایگاه هر دو اندر یک مغاک

1 چون کشف انبوه غوغایی بدید بانگ وژخ مردمان، خشم آورید