ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 آفریده مردمان مر رنج را بیش کرده جان رنج آهنج را

1 زن چو این بشنیده شد خاموش بود کفشگر کانا و مردی لوش بود

1 سرخی خفچه نگر از سرخ بید معصفر گون، پوشش او خود سفید

1 بینی و گنده دهان داری و نای خایگان غر، هر یکی همچون درای

1 دست و کف و پای پیران پر کلخج ریش پیران زرد از بس دود نخج

1 پس تبیری دید نزدیک درخت هر گهی بانگی بجستی تند و سخت

1 زش ازو پاسخ دهم اندر نهان زش به بیداری میان مردمان

1 گفت دینی را که: این دینار بود کین فراکن موش را پروار بود

1 شاه دیگر روز باغ آراست خوب تخت‌ها بنهاد و بر گسترد بوب

1 مار و غنده کربشه با کژدمان خورد ایشان گوشت روی مردمان