ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

1 از خراسان آن خورِ طاووس وش سوی خاور می‌خرامد شاد و خوش

2 کآفتاب آید به بخشش زی بره روی گیتی سبز گردد یکسره

3 مهر دیدم بامدادان چون بتافت از خراسان سوی خاور می‌شتافت

4 نیم روزان بر سر ما برگذشت چون به خاور شد ز ما نادید گشت

1 هم چنان سرمه که دخت خوب روی هم به سان گرد بردارد ز روی

2 گرچه هر روز اندکی برداردش بافدم روزی به پایان آردش

1 شب زمستان بود، کپی سرد یافت کرمکی شبتاب ناگاهی بتافت

2 کپیان آتش همی پنداشتند پشتهٔ هیزم برو بر داشتند

1 آن گرنج و آن شکر برداشت پاک وندر آن دستار آن زن بست خاک

2 باز کرد از خواب زن را نرم و خوش گفت: دزدانند و آمد پای پش

3 آن زن از دکان فرود آمد چو باد پس فلرزنگش به دست اندر نهاد

4 شوی بگشاد آن فلرزش، خاک دید کرد زن را بانگ و گفتش: ای پلید

1 دمنه را گفتا که تا: این بانگ چیست؟ با نهیب و سهم این آوای کیست؟

2 دمنه گفت او را: جزین آوا دگر کار تو نه هست و سهمی بیشتر

3 آب هر چه بیشتر نیرو کند بند ورغ سست بوده بفگند

4 دل گسسته داری از بانگ بلند رنجکی باشدت و آواز گزند

1 گفت: هنگامی یکی شهزاده بود گوهری و پر هنر آزاده بود

2 شد به گرمابه درون، اِستاد غوشت بود فربی و کلان، بسیارگوشت

1 کشتیی بر آب و کشتیبانش باد رفتن اندر وادیی یکسان نهاد

2 نه خله باید، نه باد انگیختن نه ز کشتی بیم و نه ز آویختن

1 بانگ زله کرد خواهد کر گوش وایچ ناساید به گرما از خروش

2 برزند آواز دونانک به دست بانگ دونانک سه چند آوای هست

1 وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی تو بدانگاه از درخت اندر بگوی:

2 کان تبنگوی اندرو دینار بود آن ستد ز یدر که ناهشیار بود