چون دم از سودای از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 60
1. چون دم از سودای جانان میزنم
آتش اندر آب حیوان میزنم
آنچه من از تو، خدا از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 61
1. آنچه من از تو، خدا می‌بینم
همه جا خوف و رجا می‌بینم
یکدم که دست داده از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 62
1. یکدم که دست داده و با هم نشسته‌ایم
گوئی بهم بحلقهٔ ماتم نشسته‌ایم
آنجا که وصف آن قد از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 63
1. آنجا که وصف آن قد و بالا نوشته‌ایم
قرار عجز خویش همانجا نوشته‌ایم
دست شوقی با گریبان از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 64
1. دست شوقی با گریبان آشنا می‌خواستیم
جامهٔ جان در غم عشقی فنا می‌خواستیم
ما بهر هلاک خود از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 65
1. ما بهر هلاک خود هلاکیم
ز الایش آب و خاک پاکیم
بی‌رخت گر بگل نظاره از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 66
1. بی‌رخت گر بگل نظاره کنیم
دشنه گردیم و سینه پاره کنیم
آموخت ما را آن زلف از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 67
1. آموخت ما را آن زلف و گردن
زنار بستن، بت سجده کردن
بهار حسن یا بستان از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 68
1. بهار حسن یا بستان عشق است
سر کوی تو یا رشک گلستان
حیفم آید که گویدش از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 69
1. حیفم آید که گویدش کس جان
از کجا جان و از کجا جانان
غمزه خونریز و عشوه از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 70
1. غمزه خونریز و عشوه در پی جان
چون توان برد دین ودل ز میان
ز خواب ناز خیز و از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 71
1. ز خواب ناز خیز و فتنه سرکن
جهان یکبارگی زیر و زبر کن