آن نواساز نوآیین چو شود نغمه‌سرای از رهی معیری قطعه 113
1. آن نواساز نوآیین چو شود نغمه‌سرای
سرخوش از ناله مستانه کند جان مرا
پاس ادب به حد کفایت نگاه دار از رهی معیری قطعه 114
1. پاس ادب به حد کفایت نگاه دار
خواهی اگر ز بی‌ادبان یابی ایمنی
اگر ز هر خس و خاری فراکشی دامن از رهی معیری قطعه 115
1. اگر ز هر خس و خاری فراکشی دامن
بهار عیش ترا آفت خزان نرسد
هرچه کمتر شود فروغ حیات از رهی معیری قطعه 116
1. هرچه کمتر شود فروغ حیات
رنج را جان‌گدازتر بینی
حادثات فلکی، چون نه به دست من و تست از رهی معیری قطعه 117
1. حادثات فلکی، چون نه به دست من و تست
رنجه از غم چه کنی، جان و تن خویشتنا؟
آن نواساز نوآیین، چو شود نغمه‌سرای از رهی معیری قطعه 118
1. آن نواساز نوآیین، چو شود نغمه‌سرای
سرخوش از ناله مستانه کند، جان مرا
عمری از جور چرخ مینارنگ از رهی معیری قطعه 119
1. عمری از جور چرخ مینارنگ
رنجه بودم، ز رنج بیماری
جان بابا، هرشب این دیوانه‌دل از رهی معیری قطعه 120
1. جان بابا، هرشب این دیوانه‌دل
با من شوریده‌سر در گفت‌وگوست
سحر به دامن کهسار، لاله گفت به سنگ از رهی معیری قطعه 121
1. سحر به دامن کهسار، لاله گفت به سنگ
ز رنگ و بوی جوانی، چه بود حاصل ما؟
فغان که آتش کین آشیان ما را سوخت از رهی معیری قطعه 122
1. فغان که آتش کین آشیان ما را سوخت
به غیر ناله نخیزد نوایی از دهنی
آن شنیدستم که در میدان «کورس» از رهی معیری قطعه 123
1. آن شنیدستم که در میدان «کورس»
بانوان چابک‌سواری می‌کنند
دوش چشمت به خواب غفلت بود از رهی معیری قطعه 124
1. دوش چشمت به خواب غفلت بود
غافل از خویشتن، چو دوش مباش