چند قطعه رهی معیری

1 سراینده‌ای پیش داننده‌ای فغان کرد از جور خونخواره دزد

2 که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ربود از سرایم ستمکاره دزد

3 بنالید مسکین: که بیچاره من بخندید دانا: که بیچاره دزد

1 حادثات فلکی چون نه به دست من و توست رنجه از غم چه کنی جان و تن خویشتنا؟

2 مردم دانا اندوه نخورد بهر دوکار آنچه خواهد شدنا و آنچه نخواهد شدنا

1 آن نواساز نوآیین چو شود نغمه‌سرای سرخوش از ناله مستانه کند جان مرا

2 شیوه باد سحر عقده‌گشایی است رهی شعر پژمان بگشاید دل پژمان مرا

1 پاس ادب به حد کفایت نگاه دار خواهی اگر ز بی‌ادبان یابی ایمنی

2 با کم ز خویش هرکه نشیند به دوستی با عز و حرمت خود خیزد به دشمنی

3 در خون نشست غنچه که شد هم‌نشین خار گردن فراخت سرو ز بر چیده دامنی

4 افتاده باش لیک نه چندان که همچو خاک پامال هر نبهره شوی از فروتنی

1 اگر ز هر خس و خاری فراکشی دامن بهار عیش ترا آفت خزان نرسد

2 شکوه گنبد نیلوفری از آن سبب است که دست خلق به دامان آسمان نرسد

1 هرچه کمتر شود فروغ حیات رنج را جان‌گدازتر بینی

2 سوی مغرب چو رو کند خورشید سایه‌ها را درازتر بینی

1 حادثات فلکی، چون نه به دست من و تست رنجه از غم چه کنی، جان و تن خویشتنا؟

2 مردم دانا، انده نخورد بهر دو کار: آنچه خواهد شدنا، و آنچه نخواهد شدنا

1 آن نواساز نوآیین، چو شود نغمه‌سرای سرخوش از ناله مستانه کند، جان مرا

2 شیوه باد سحر عقده‌گشایی است، رهی شعر «پژمان» بگشاید دل پژمان مرا

1 عمری از جور چرخ مینارنگ رنجه بودم، ز رنج بیماری

2 یافت آیینه وجودم زنگ از جفای سپهر زنگاری

3 تار شد دیدگان روشن‌بین زرد شد، چهرگان گلناری

4 همچو موشی نحیف گشت و نزار تن فربه چو گاو پرواری

1 جان بابا، هرشب این دیوانه‌دل با من شوریده‌سر در گفت‌وگوست

2 کز چه دارد، مرد عامی حق رأی لیک زن با صد هنر محروم از اوست

3 مرد و زن را در طبیعت فرق نیست فرقشان در علم و فضل و خلق و خوست

4 مرد نادان در شمار چارپاست مغز خالی کم‌بهاتر از کدوست