زلف گرد عارض او رشته گلدسته از صائب تبریزی غزل 1104

1 زلف گرد عارض او رشته گلدسته است کز لب و رخ غنچه و گل را به هم پیوسته است

2 خوی عالمسوز او بی زینهار افتاده است ورنه از آتش سپند ما مکرر جسته است

3 سبزه خوابیده باشد با قد رعنای او سرو اگر در پیش قمری مصرع برجسته است

4 سالها شد پشت بر دیوار حیرت داده ایم دیده آیینه را نقشی چنین ننشسته است

5 بلبلان در بیضه با گل زیر یک پیراهنند غم ز دوری نیست چون دلها به هم پیوسته است

6 در لباس تلخ دارد جا ز بیم چشم شور ورنه طوطی در شکر پنهان چو مغز پسته است

7 چون در آیینه، روی سخت این آهن دلان می نماید باز در ظاهر، ولیکن بسته است

8 نگسلد چون موج صائب رشته امید ما جویبار ما به دریای کرم پیوسته است