1 زمن راز دل صدچاک پوشیدن نمی آید زبوی گل، نفس در سینه دزدیدن نمی آید

2 اگرچه خار این بستانم، اما خار دیوارم زدست کوته من دل خراشیدن نمی آید

3 اگر دریای گوهر زیر دامن چون حباب آرم زچشم سیر من بر خویش بالیدن نمی آید

4 زخواب نیستی برجسته ام از شورش هستی زدست من بغیر از چشم مالیدن نمی آید

5 فلکها سینه می دزدند از داغ جنون من زهر کم ظرف رطل عشق نوشیدن نمی آید

6 مرا مست لقا سر در بیابان جهان دادی ندانستی ز مستان غیر لغزیدن نمی آید؟

7 به هر سروی که پیچم نگسلم پیوند از و هرگز زمن چون تاک بر هر نخل پیچیده نمی آید

8 بشو دست از جهان گر چشم فیض از صبحدم داری که از دست نگارین شیر دوشیدن نمی آید

9 به یک نیت تمام عمر می آرم بسر صائب به هر نیت زمن چون قرعه غلطیدن نمی آید