1 ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پنداری زمین از تنگ میدانی لب بام است پنداری

2 ز تیغش تا جدا شد زخم در خمیازه می افتد دم شمشیر سیرابش لب جام است پنداری

3 درین وادی به آهو چشمی افتاده است کار من که در عین رمیدن ساکن و رام است پنداری

4 ز بی دردی به زیر سایه گل عندلیب من دل آزاده ای دارد که در دام است پنداری

5 فزود از منع، حرص بی بصر را دربدر گردی به چشمش چوب دربان مد انعام است پنداری

6 زبان هر چند بی اندیشه در گفتار نگشایم سخن بر لب مرا طفل و لب بام است پنداری

7 به چشم هر که صائب شد سرش گرم از می عرفان فلک چون شیشه پر می، زمین جام است پنداری