ز ناله گر دل بی برگ ما نوا از صائب تبریزی غزل 1824

1 ز ناله گر دل بی برگ ما نوا می داشت چو غنچه از گره خود گرهگشا می داشت

2 خبر ز عشق ندارد دل فسرده من وگرنه آتش سوزنده زیر پا می داشت

3 هزار قافله هر دم ز خود سفر می کرد اگر ز خویش سفرکرده نقش پا می داشت

4 به گرد چشم تو خواب غرور کی می گشت؟ شکست شیشه دلها اگر صدا می داشت

5 کجاست صائب آتش نفس، که وقت مرا همیشه خوش به سخنهای آشنا می داشت