1 ز آه عاشقان اندیشه‌ای اختر نمی‌دارد ز دود تلخ پروا دیده مجمر نمی‌دارد

2 به تلخی صبر کن تا معدن گوهر توانی شد که آب بحر چون شیرین شود گوهر نمی‌دارد

3 ز آسیب شکستن نیست شاخ پرثمر ایمن غم فربه شدن صید مرا لاغر نمی‌دارد

4 چه سازم بر جگر دندان نومیدی نیفشارم؟ جراحت‌های پنهان بخیه دیگر نمی‌دارد

5 درین گلزار زیبنده است تاج زر به بینایی که چشم از پشت پای خود چو نرگس برنمی‌دارد

6 ندارد حاصلی جز ناله پیوند تهی‌چشمان نیی کز چاه می‌آید برون شکر نمی‌دارد

7 خرد دارد غم دنیا، غرور عشق را نازم که گر افتد ز دستش هردو عالم، برنمی‌دارد

8 غنیمت دان درین عالم وصال سبزخطان را که باغ خُلد این ریحان جان‌پرور نمی‌دارد

9 ز بخت تیرهٔ ما شد غبارآلود خط لعلش وگرنه آتش یاقوت خاکستر نمی‌دارد

10 به لوح ساده از روشن‌ضمیران صلح کن صائب که چون آیینه گردد صیقلی جوهر نمی‌دارد