ز روی گرم تو خورشید حشر از صائب تبریزی غزل 1846

1 ز روی گرم تو خورشید حشر نور گرفت قیامت از لب چون پسته تو شور گرفت

2 نقاب شرم چو از روی آتشین برداشت کلیم دست به رخسار شمع طور گرفت

3 دو صبح دست در آغوش یکدگر کردند گلوی شیشه چو با ساعد بلور گرفت

4 چنان شکستگی دل ز پا فکند مرا که نقش، پهلویم از نقش پای مور گرفت

5 ز آشیانه خفاش، دل سیه تر بود رخ تو خانه چشم مرا به نور گرفت

6 دلی که داشتم از جان خود عزیزترش کمان ابروی او از کفم به زور گرفت

7 نمی شوند ز نان سیر، دست چرخ مگر خمیر مایه خلق از گل تنور گرفت!

8 ز چاه کلک من آید گهر برون صائب چنان که طوفان جوش از دل تنور گرفت