1 ز بوستان تو عشق بلند می گویم چو شبنم از گل روی تو دست می شویم

2 نمی توان دل مردم ربود و پس خم زد سواد زلف ترا مو بموی می جویم

3 ز بس که تشنه بوی وفای نایابم به دستم ار گل کاغذ دهند می بویم

4 حریف رشک نسیم دراز دست نیم حنای بیعت گل را ز دست می شویم

5 وفا و مردمی از روزگار دارم چشم ببین ز ساده دلیها چه از که می جویم

6 میان اینهمه نازک طبیعتان صائب منم که شعر ظفرخان پسند می گویم