ز اضطراب دل آن زلف تابدار از صائب تبریزی غزل 1786

1 ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست ز خامکاری این میوه شاخسار شکست

2 ادب گزین که چو منصور هر که شوخی کرد ادیب عشق سرش را به چوب دار شکست

3 چو غنچه هر که به لخت جگر قناعت کرد کلاه گوشه تواند به روزگار شکست

4 نفس ز سینه من زخمدار می آید که اشک در جگرم تیغ آبدار شکست

5 سپند آتشم از جوش خون گل، که مباد فتد به بیضه بلبل درین بهار، شکست

6 به اشک تاک بشویید زخمهای مرا که شیشه بر سر من خشکی خمار شکست

7 چنان ز شوکت حسن تو انجمن شد تنگ که شمع را مژه در چشم اشکبار شکست

8 دلم شکست ز گرد ملال، طالع بین که آبگینه ز سنگینی غبار شکست

9 که دیده است ظفر از شکستگان باشد؟ خزان چهره من رنگ نوبهار شکست

10 ز اضطراب دل ایمن چسان شوم صائب؟ که شیشه در بغل من هزار بار شکست